Zonnekinderen
Ik heb ze wel eens zonnekinderen genoemd, kinderen die niet netjes passen binnen de normen zoals die over het algemeen gehanteerd worden binnen onze maatschappij.
Mijn zoon is ook een beetje een zonnekind. Dat heeft best wel eens wat strijd opgeleverd met anderen over wie hij nu is of wie hij mag zijn.
In mijn werk kom ik ook veel zonnekinderen tegen, kinderen waar niet altijd een etiketje op te plakken is, kinderen en ouders die stuiten op onbegrip omdat elke ouder wel eens iets heeft met zijn/haar kind. Ouders en kinderen die jaren bezig zijn voordat er een goede diagnose gesteld is. Een diagnose waar de hulp dan goed op afgestemd kan worden, een diagnose die b.v. ook de weg vrij maakt voor een persoons gebonden budget, zodat de ouders zorg kunnen inkopen en ook weer eens tijd voor zichzelf kunnen maken.
Mijn rol als huisarts beperkt zich tot een stukje begeleiding, het bieden van een luisterend oor, evt. doorverwijzen naar de juiste (?) instantie. Juiste met een vraagteken omdat niet altijd duidelijk is waar ouders en kinderen het meest bij gebaat zijn.
Deze log heb ik ook een beetje geschreven voor Molly, een buitengewone vrouw die op haar weblog op een zeer bijzondere en warme manier verslag doet van haar strubbelingen met de hulpverlening.
Een bijzondere moeder met een bijzonder gezin.
