De Zon spreekt: emissies muteren materie op Aarde
Wetenschappers zijn wereldwijd druk bezig e-mails over en weer te sturen naar collega’s in een poging om te bevatten wat er precies met de Zon gebeurt.
Sinds een paar maanden wordt langzaam duidelijk dat diep in de kern van onze ster een nooit eerder ontdekt soort deeltje, of een mysterieuze kracht, richting de Aarde wordt geslingerd.
Vreemd en onbekend
Iets onmogelijks is gebeurd. Het ‘onmogelijke’ blijkt echter waar te zijn. Laboratoria over de gehele wereld hebben nu bevestigd dat de mate van radioactief verval, eens vastgesteld als een constante, niet meer constant is.
Er komt iets uit de Zon wat op een vreemde en onbekende manier interacteert met de materie op Aarde en het heeft een verbazingwekkend potentieel om de Aarde in haar geheel te veranderen.
Lange tijd is de C14-datering gebruikt om het natuurlijke verval van deeltjes te voorspellen. Op deze wijze worden bijvoorbeeld archeologische artefacten gedateerd. Door observatie hebben natuurkundigen vastgesteld dat het 5.730 jaar duurt voordat koolstof-14 atomen uiteenvallen in stabiele stikstof-14 atomen.
De waarden zijn nooit veranderd in het verleden, maar het bewijs dat de mate van radioactief verval kan worden beïnvloed door de Zon heeft de wetenschap op z’n kop gezet.
Mate van verval versnelt
Wanneer de mate van verval wordt gemuteerd beïnvloedt dit alle materie op Aarde, inclusief de materie waar het leven uit bestaat. De mutatie kan dusdanig ver gaan dat de onderliggende realiteit van het kwantum universum wordt veranderd en daarmee het leven, de natuurkundige wetten en bovenal mogelijk het begrip tijd.
Door gedetailleerde observatie van de mate van verval is geconstateerd dat tijd terdege wordt beïnvloed. Wanneer materie wordt beïnvloed door een nieuwe natuurkracht kan dit betekenen dat de tijd zal versnellen. Dit proces kan niet worden teruggedraaid.
De Zon spreekt
Op 13 december 2006 gaf de Zon een mogelijke hint. Een zonnevlam stuurde een stroom deeltjes richting de Aarde. Jere Jenkins van de Universiteit van Purdue zag tot zijn verbazing dat de mate van verval van mangaan-54 vlak voor en tijdens de zonnevlam plots iets veranderde.
