2012 - Hoe kan bewustzijn veranderen?
Bewustzijn, wat betekent het? Weten dat je leeft en wat het leven is? Is het de manier waarop we denken, of ons denken zelf? Leven we in tijden waarin we weten wie, hoe en waar we zijn? Hoe pikken nieuwe generaties de kennis van de vorige generaties op? Krijgen ouderen nog respect? Wordt er geluisterd naar hun boodschap vol levenservaring en trekken we onze lessen om een betere toekomst te vormen?
We hoeven er niet veel doekjes om te winden: de algemene kennis brokkelt af en de nieuwe generaties vinden daar (schijnbaar) tevredenheid in. Hoewel die tevredenheid weer tegengesproken wordt door het steeds vaker en vroeger voorkomen van depressies. Alles wat overbodig is in onze maatschappij wordt rigoureus gedumpt, het lijkt alsof nergens meer verantwoordelijkheid voor wordt genomen. Oude mensen stoppen we weg in tehuizen waar ze letterlijk wegteren. Chemisch afval wordt in de grond of in het water gedropt en nucleair afval de ruimte in geschoten waar de kosmos maar moet zien wat ermee wordt aanvangen. We stevenen recht af op een catastrofe, daar is geen doemdenkerij voor nodig, de feiten liggen er. Waarom is het zo moeilijk om slechts de negatieve zaken uit het verleden af te stoten en de positieve te integreren in onze toekomst?
Ons huidige bewustzijn.
Op kleiner niveau zien we dat door het versplinteren van de aandacht voor het leven zelf (confronterende media, geestdodende games, ongenuanceerde porno, harde gevechten, bloed en tranen) men steeds minder begrijpt van de levensprocessen, men weet minder van de noodzakelijkheden des levens. Zou dit de reden zijn waarom respect een vager begrip wordt? De mens groeit op als kasplant en ontwikkelt steeds minder natuurlijke weerstand, met als gevolg een uitbarsting van allerlei vreemde virussen en ziektes waar het niet tegen bestand is. Wij zijn niet gemaakt om steriel te leven, dus we hoeven dat ook niet te proberen. Waaruit blijkt enig realistisch bewustzijn vanuit regeringen of andere instanties die het beste met ons voor hebben? Kunnen we op menselijk niveau het beste met elkaar voorhebben in een maatschappij die gedreven is door gecommercialiseerd en economisch verantwoord eigenbelang?Tegelijkertijd worden wij met zoveel schokkende zaken geconfronteerd dat hardere prikkels in toenemende mate nodig zijn om bewust te maken, zijn en blijven. De normen en waarden die vroeger zo vanzelfsprekend waren zoals ‘heb uw naaste lief als uzelve’en ‘gij zult niet doden’ gaan verloren in een chaos die doet denken aan het Sodom en Gomorra van weleer, met alle gevolgen van dien. De drempel om niet te doden lijkt kleiner en kleiner te worden. Misschien komt dat mede door de media, want oorlogen en negatieve wendingen slaan je om de oren. De bijbel schept een onaangenaam maar realistisch beeld van hoe het een oversekste en van misdaad doordrongen maatschappij vergaat. En misdaad, laten we niet vergeten, gebeurt niet alleen door ongeschoren types, maar ook door nette heren in keurig pak.
Hoe kan ons bewustzijn verruimen als ons referentiekader kleiner wordt doordat er meer belang gelegd wordt bij het ego. Er is een veel smallere basis om het leven op te bouwen en belangrijke kennis gaat langzaam verloren. Het proces is haast logisch, want in een ‘gevaarlijke’ wereld wordt de mens meer op zichzelf en zijn naaste omgeving teruggeworpen. Laat ons als voorbeeld de wereldoorlogen nemen, die door veel pubers al ervaren wordt als een stoffig onderwerp uit de geschiedenisles. Het hoort niet tot hun leven want daarvoor zijn ze nog te jong. We vinden het schandelijk, maar eigenlijk hoort het bij het verstrijken van de tijd. De vraag die ik me stel is: kunnen we ons als mensenmassa wel bewust zijn van ervaringen die lang voor onze tijd hebben plaatsgevonden? Worden het niet altijd een soort mythes die snel weggewimpeld kunnen worden door het gros van de nieuwere generaties? Er is meer brutaal geweld tussen de mens onderling, discriminatie tiert welig en wordt langs alle kanten in stand gehouden. De media en marketing drammen op de consumenten in en de berichtgeving in het nieuws is doorgaans negatief. De natuur wordt in een exponentieel versneld tempo vervuild, alle natuurlijke bronnen roven we leeg en we proberen ieder individu van onze soort van een zo lang mogelijke levenstijd te voorzien. Want zolang iemand niet dood en begraven is, is hij consument. We vermoorden niet alleen onszelf als soort op deze manier, want we verstikken ook de enige planeet in het heelal waarvan we weten dat er intelligent leven is.
En als het echt niet anders kan ondernemen we actie, maar dan is het eigenlijk al te laat. De focus ligt op graaien, bezitten en hoe de vrije tijd te vergroten met de bedoeling nog meer te kunnen verkrijgen en bezitten. Alles ten koste van anderen. Heb uw naaste lief heeft allang geen waarde meer (als het dat ooit echt had), het is hoogstens een graadmeter voor zelfbescherming geworden. De wereld en haar bewoners zijn behoorlijk uit balans en lijken dat al vele jaren te zijn. Zelfs al wil je het anders, dan nog is het voor ieder individu moeilijk om uit de doctrine te stappen die om je heen wordt geweven. Zowel in de natuur als in ons economische monster is het een kwestie van overleven geworden. Hoe durven we van beschaving te spreken in tijden waarin dat afgemeten wordt aan de hand van het technologische niveau van een bevolkingsgroep? De aard van de mens mens, zo kan geverifieerd worden in vele oude geschriften, is nog niets veranderd. We houden onze kuren in de hand aan de hand van regeltjes, maar is het bewustzijn daardoor veranderd? Zijn wij daardoor een hogere beschaving geworden? Neen! Het is ook curieus dat, hoe hoger de technologische kennis is, hoe minder we (in ons geval) van een beschaafde gemeenschap kunnen spreken. We kunnen slechts een stabiele vorm van toekomst scheppen als deze voldoende is gebaseerd op het verleden, dat is een (letterlijk) heel natuurlijk stramien.
We leven in tijden waarin genociden nog steeds oogluikend gebeuren; tijden waarin een president durft te beweren dat hij door zijn hiërarchische positie volledig zelfstandig mag beslissen om een oorlog te starten en zich in volle overtuiging een wereldleider noemt. Waarin dezelfde president - Bush inderdaad - duidelijk te kennen geeft dat hij alleen handelt via eenvoudige ja/nee-gedachtes, want alleen zo schep je daadkracht. Simpele schakelingen die alle nuance of grijze zones uitvlakken. Zijn rivaal Kerry, wordt door hem verweten een draaikont te zijn net ómdat hij zaken met nuance beschouwt. Een genuanceerde mening opbouwen is volgens Bush dus geen optie, zo geeft hij zelf aan. Hierdoor krijgen we een dicitatoriale situatie waarbij Bush denkt zijn presidentiele periode als potentaat door te brengen. Waarom vermeld ik Bush en Kerry? Zijn zijn diegenen die een deel van onze nabije toekomst gaan vormen. De beslissingen van deze heren hebben ook op onze maatschappij een invloed. Zij zijn onderdeel van het groter plan dat er voor zal zorgen dat er balans op onze planeet komt. Of Bush of Kerry een postitief of negatief onderdeel zullen zijn, dat laat ik nog in het midden. Alleen de tijd kan ons dat vertellen.
Helemaal merkwaardig is het dat wij ons en onze leefomgeving (laten) vergiftigen op zo’n manier dat er geen weg meer terug lijkt. Wat te denken van de vele ziektes die worden veroorzaakt door chemische toevoegingen in ons voedsel en water. De vervuiling van het milieu is onontkoombaar en zelfs de meest verstokte drager van oogkleppen kan de realiteit niet langer ontduiken. Steden zoals Brussel en Parijs tonen reeds verontrustende sporen van luchtvervuiling. De binnensteden zijn gevuld met auto’s die hun uitlaatgassen tussen de huizen spuwen, zo erg dat ik soms moet kokhalzen als ik door de architecturale pracht of de sociale achterbuurten wandel. Het is nog lang niet overal zo erg, maar omdat de vervuiling blijft toenemen, lijkt dat slechts een kwestie van tijd.Terwijl grote werelddelen sterven van ziektes en honger maakt de rijke en zelfingenomen Westerse mens diezelfde hongerige of onderdrukte mensen door middel van het asielbeleid duidelijk dat ze vooral niet te dichtbij moeten komen met hun problemen. Het team Destructie, achterdocht en beperking is werkelijk op alle fronten ingezet. En overal lijkt het onder een mom van bescherming te gebeuren. De buurman van om de hoek doet het omwille van zelfbescherming en de vooringenomen leader of the usa doet het onder noemer ‘protection of the world’, terwijl hij feitelijk alleen Amerika hoort te bedoelen. Blijkbaar moet het zo gaan, want de sporen van verrotting in de maatschappij komen steeds meer naar boven. Iedereen roept ‘we hebben geen keuze’. De criminele steenpuist staat op springen, waarbij stropdascorruptie vanzelfsprekend ook tot de criminaliteit wordt gerekend. Zowel bij mensen als bij de natuur komen sporen van rebellie, ontstaan vanuit een ontevredenheid die haast onoplosbaar lijkt. De wereld(bol) wordt massaal onrustig. Is dit een begin, een einde of blijft het bij een storm in een glas water?
Hoe kunnen we hopen op een échte verandering van een bewustzijn en wat is daarvoor nodig? Is 2012 een self-fulfilling prophecy waarin de mens rigoureus wordt geconfronteerd met zijn daden, of helpt de evolutie ons om bewuster van nature te worden?
Brainwashing
Volgens de verdwenen sterrenculturen wordt ons bewustzijn rond 2012 op een hoger niveau getild door een “ruimtetijd-breuk,” ook wel een overgang naar een andere dimensie genoemd. Is God met de baard wakker geworden uit zijn winterslaap en helpt hij ons op dat moment een handje? Of kunnen we aantonen dat een veranderende ruimtetijd, bijvoorbeeld door een galactische samenstand, wel degelijk invloed heeft op het menselijke lichaam? Al duizenden jaren zijn we op weg naar 2012. Diens invloed is al vele generaties in versnellend tempo bezig. Hoe dichter we de feitelijke samenstand naderen, hoe sneller we de symptomen zouden moeten kunnen waarnemen.
Ons denken, bewustzijn en handelen zijn mogelijk dankzij de neurologische processen in onze hersenen. De maatschappij is dus eigenlijk het resultaat van de gedachten die we hebben omgezet in daadkracht. We zijn wat we denken, we worden hoe we gedacht hebben. Dat maakt ons wezens die lessen trekken uit het verleden. Een verandering van de neurologische impulsen heeft een verandering voor de daden van ons mensenras als gevolg. Als we aannemen dat bewustzijn groeit, en dat de 2012-samenstand daarvan de initiator is, dan wil dat zeggen dat we naar een situatie gaan waarin onze hersenen effectief anders zullen gaan werken. We spreken niet van momenten die zich plots voordoen, maar over situaties die langzaam dichterbij komen of uit het zicht verdwijnen door het voorbij schrijden van de tijd. In dat opzicht groeien we een negatieve richting op.
Zowel de verbinding tussen de zenuwen in onze hersenen als die in ons lichaam zouden telkens beter moeten gaan functioneren . “Beter” omdat de bewustzijnsverruiming en de ruimtetijdverschuiving als iets positiefs kan worden gezien en niet perse als een mogelijke dood in de eindige zin van het woord. Dood kan strikt fysisch gezien namelijk nooit het einde betekenen, maar op zijn minst een ongedefinieerde verandering in de staat van zijn. Uiteraard is het mogelijk dat we allen sterven, maar de essentie van het leven strekt zich veel verder dan onze dood, dus waar maken we ons eigenlijk druk om? Aan de andere kant kan het ook zo zijn dat we met dat hogere bewustzijn ook slechtere dingen bewerkstelligen. Goed en kwaad zijn subjectief getinte begrippen.
Zou het mogelijk zijn dat we door een of andere atomaire wijziging zogenoemde hogere wezens worden? Dat we een evolutiesprong maken? Dat we in een soort Shamballah of Hof van Eden terecht komen waarin ons individu meer kan ingrijpen in de ruimtetijd en kan creëren door gedachte? Wanneer de verandering groot genoeg is zijn de mogelijkheden binnenin onze waarneembare realiteit legio. Maar is het allemaal wel mogelijk? Zit er niet teveel fiction in de sciencefiction? Het is niet vanzelfsprekend om aan te nemen dat wij zomaar anders kunnen gaan denken. Zelfs Adolf Hitler, de überstreber, kreeg geen mondiale brainwashing voor elkaar en hij speelde dan alleen nog maar met de perceptie. Er moet dus iets binnenin onszelf zijn dat een dergelijke manifestatie kan toelaten. Wat volgt is een zoektocht naar de reden voor de voorspelde bewustzijnsverandering rond 21 december 2012, een zoektocht naar de grens tussen wetenschap en fictie.
De bouwstenen van de tempel van onze ziel.
De laatste honderden jaren zijn we steeds concreter geworden in het analyseren van de bouwstenen van materie. De atomen waaruit alle materie bestaat kunnen opgevat worden als de gevelstenen van ons lichaam. Net zoals er veel verschillende soorten gevelstenen zijn, zijn er verschillende soorten atoomsamenstellingen. Een atoom bestaat uit een atoomkern waaromheen negatief geladen elektronen cirkelen. Binnenin de atoomkern hebben we protonen en neutronen die bepalend zijn voor de baan van de elektronen. Protonen en neutronen worden op hun beurt opgesplitst in quarks. Quarks zijn niet de fundamentele bouwstenen van onze materie, want ondertussen weten we dat ook zij het resultaat van golven in onze ruimtetijd zijn. Zo diep hoeven we echter niet te graven om de invloed van de galactische samenstand te ontdekken.
Het artikel 2012 – Een galactische visie geeft, met de galactische invloeden door een samenstand als uitgangspunt, een verklaring hoe en waarom er in 2012 een verandering van onze tijd zal gebeuren. Maar waarom zou je aannemen dat protonen (het hart van onze atomen) vatbaar zijn voor ruimtetijdverschuivingen? Want zolang een ruimtetijdverandering geen invloed heeft op een bepaalde bouwsteen in ons lichaam hoeven wij er, met uitzondering van misschien de tijdswaarneming, weinig van te merken. In de zoektocht naar de invloed van de galactische samenstand in 2012 kunnen we ons beperken tot het proton, en in mindere mate tot de quark. Zij zijn immers de bouwstenen die gevolgen hebben voor ons leven en denken.
Om het metaforisch uit te drukken: als je de fundering van een huis wijzigt qua constructie en samenstelling, dan heeft dat gevolgen voor hoe het huis zich zal gedragen. De toren van Pisa, gebouwd op een zacht moerassige grond, is daar een mooi voorbeeld van. Hoewel men de toren redt door tegengewichten te gebruiken zou de beste oplossing zijn om de ondergrond van samenstelling te veranderen. Dat is echter sneller gezegd dan gedaan.
Waarom onze protonen, waarom quarks?
Onze organische lichamen bestaan voor ongeveer 63% uit waterstofatomen waarvan de atoomkern 1 proton en 1 neutron bevat. De protonen in ons lichaam dragen dus bij aan ons existentieel niveau. Ze zijn, zoals de naam (pro) al doet vermoeden, positief geladen. Neutronen worden buiten beschouwing gelaten omdat deze neutraal geladen zijn en in dit scenario dus weinig tot geen invloed hebben. Een proton is net zoals onze Aarde gekanteld waardoor je een soort precessionele cyclus binnenin de atoomkern krijgt. De kanteling is afhankelijk van de afstand dat het protondeeltje verwijderd is van het middelpunt en natuurlijk van de samenstelling van het proton. Het valt te vergelijken met ons zonnestelsel en de positie ervan ten opzichte van het Melkwegstelsel. Onze Zon is ongeveer 26.000 lichtjaar verwijderd van het centrum van de Melkweg, en de aarde maakt een precessiebeweging van ongeveer 26.000 jaar. Dat insinueert dat de kanteling van onze Aarde én de kanteling van het proton in verhouding staan tot onze positie ten opzichte van het centrum van het Melkwegstelsel. Dat insinueert dat wij vatbaar zijn voor bepaalde astronomische processen, als deze maar krachtig genoeg zijn. En dat is haast logisch, aangezien een proton, net zoals onze Aarde op locatie wordt gehouden door de eigen zwaartekracht die een stabiele plaats zoekt in de ruimtetijd.
Ook protonen volgen het geometrische karakter van de volledige schepping. De wetten van de natuur streven immers altijd naar een balans met de omgeving, iets waar wij mensen nog een les uit kunnen trekken. Het zou de reden kunnen zijn dat het gezegde ‘Zo boven, zo beneden’ zo vaak van toepassing is. Balans krijg je immers nooit als een verandering zich slechts op één niveau voltrekt.Een proton dat zich in een extern magnetisch veld bevindt zal zich aan dat veld aanpassen op dezelfde manier zoals een kompasnaald zich aanpast aan het magnetische noorden van onze planeet. Dit feit noemt men correleren of alligneren, op één lijn plaatsen. Een proton bestaat op zijn beurt uit quarks. Ieder proton bestaat uit twee zogeheten up-quarks en één down-quark. Er zijn in totaal zes soorten quarks die bekend zijn, maar in ons 2012-storyboard zijn er slechts twee van de zes, up en down, noodzakelijk omdat deze de meeste invloed hebben op waterstofatomen. Iedere quark maakt een draaibeweging: een spin. De eigenschappen van het atoom worden dus bepaald door de spin van de quarks in het proton (en het neutrale neutron). Aan ieder moment van de spin kan een magnetische waarde gekoppeld worden. Dat magnetische moment is eigenlijk niets anders dan de werkzame – naar balans strevende - kracht op een bepaald tijdstip. De magnetische momenten van een quark worden in de fysica meestal beschouwd als op zichzelf staande gegevens. Men gaat er van uit dat wanneer een atoom zich eenmaal heeft gevormd het zich stabiel houdt. Tenzij in een geval van overmacht. Bijvoorbeeld wanneer het atoom in een zwart gat valt, hetgeen een zeldzaamheid zal zijn. Ieder atoom krijgt zijn plaatsje in de ruimtetijd. Het heeft zijn eigen zwaartekrachtveld en zijn eigen portie (gravito)magnetische krachten. We weten dat het magnetische veld van een quark zich aanpast aan zijn magnetische omgeving. Dit gegeven wil zeggen dat er iets zal veranderen aan het gedrag van het proton (ten opzichte van de ruimtetijd) als de ruimtetijd vervormt. Het behoeft verder weinig fantasie om erachter te komen dat ook het atoom en bijgevolg ons hele lichaam een verandering zal ondergaan tijdens het herstructureren van tijd en ruimte in ons zonnestelsel, want zo kun je de samenstand in 2012 wel noemen.
Ons lichaam in verschillende situaties
In het eerste artikel werd uitgelegd dat het menselijke lichaam onderhevig zal zijn aan gravitomagnetische (zwaartekracht) wijzigingen. In dat geval bestaat de kans dat de gravitomagnetische kracht tevens de invloeden van het zwaartekrachtveld zullen wijzigen. Ons zwaartekrachtveld is geen perfect ronde schil rond de planeet, zoals de atmosfeer, maar een verzameling van vele kleinere velden die samen een onevenredig verdeelde kracht vormen.Deze kracht wordt op schijnbaar onverklaarbare manier gevormd, waardoor het vermoeden aanwezig is dat deze kracht vanuit een andere dimensie lekt. Wanneer dit proces met behulp van apparatuur visueel wordt gemaakt, dan zie je iets dat lijkt op een leeglopende voetbal. Los van de andere dimensie bestaat de mogelijkheid dat de invloed van zwaartekracht gepaard kan gaan met (of onderhevig kan zijn aan) andere krachten.
Maar hoe valt aan te tonen dat een veranderde zwaartekracht invloed heeft op ons lichaam en waarom zouden we aannemen dat dit verband met elkaar heeft?
De verklaring is eenvoudig: we weten dat astronauten omwille van gezondheidsredenen niet lang in de ruimte mogen verblijven. Hun lichaam heeft de zwaartekracht nodig om stabiel te kunnen functioneren, anders verslappen de spieren en worden het intelligente kasplantjes. Dat betekent niet dat het altijd onmogelijk zal blijven om lange tijd in de ruimte door te brengen, maar met ons huidige lichaam komen we niet zo ver. Genetische manipulatie, hoewel ethisch door velen verafschuwd, zou een goede oplossing kunnen zijn. Een andere oplossing zou men kunnen bereiken door op een kunstmatige manier zwaartekracht te genereren, een methode die vaak gehanteerd wordt in sciencefiction boeken en films.
De invloed die zwaartekracht (of het gebrek eraan) heeft kan rechtstreeks aangetoond worden. Zo zijn er experimenten waarbij hamsters worden opgesloten in een kooitje. Die kooi werd bevestigd aan een lange arm en draaide aan een constante snelheid rond. Net zoals men met astronauten en gevechtspiloten in spé doet ging men dus de zwaartekracht meer invloed geven op het lichaam. Bij de hamsters resulteerde het in het verhogen van de spiermassa. Op zich heel logisch, want de spieren moeten de zwaartekracht overwinnen om de ledematen te laten bewegen. Bij iedere beweging, zelfs bij het poetsen van onze tanden, vechten we tegen de Aardse gravitatie.
Ook de bloedcirculatie in ons lichaam staat afgesteld op de dosis zwaartekracht die we ondervinden. Wanneer een astronaut gewichtloos is, dan is zijn bloedproductie na 4 dagen met een kwart afgenomen. Ook de samenstelling van het bloed gaat langzaam wijzigen want ook bloedatomen passen zich aan de omgeving aan. We weten dus zeker dat ons lichaam zich aanpast aan de omgeving waar het zich in bevindt en dat zwaartekracht een vereiste is voor leven en de vorm waarin dat leven wordt geschapen.
Zullen we het merken als de ruimtetijd verandert? Het gedachte-experiment van Einstein waarbij een waarnemer een klok vasthoudt aan de voet van een toren, en een andere waarnemer een gelijkaardige klok op de toren vasthoudt, kan uitkomst bieden. Zoals we weten gaan de klokken beiden op een andere snelheid tikken. Noch de waarnemer boven, noch de waarnemer beneden merkt dat zijn tijd anders tikt. Ze bevinden zich in een ander deel van de ruimtetijd, maar dat merken ze niet. De vis ziet de algen, maar niet het water. Hierdoor kunnen we aannemen dat niemand het zal merken als er zich een mondiale wijziging voordoet.
Bewustzijn door magnetisme?
bespreek in het forum
Vogels, bijen, bacteriën en (wal)vissen hebben magnetietkristallen in hun lijf die voor een bepaald richtingsgevoel zorgen. Dit gevoel noemt men het thuisinstinct. Vergelijk het met duiven die de lange weg terug naar huis feilloos terugvinden. Magnetiet wordt beïnvloed door het aardmagnetische veld. De aanwezigheid van de kristallen zorgen voor een magnetisch zintuig. Dat is de reden waarom men zich zorgen maakt als er teveel (wal)vissen of andere vissoorten aanspoelen door een schijnbaar onlogische reden. Wanneer het oriëntatiesysteem van dieren massaal in de war wordt gestuurd dan bestaat algauw het vermoeden dat dit te maken heeft met het magnetische veld van onze planeet.
Ook het menselijke lichaam bevat magnetietkristallen. Bij ons bevinden zich die hoofdzakelijk in de botten van de schedel en in de armspieren. Het zijn deze kristallen die wichelroedelopers (on)bewust gebruiken om veranderingen in het magnetische veld te ontdekken. Deze veranderingen duiden dan op water, aardstralen of hebben een andere bron. Hoe kunnen we zeker weten dat wij ook magnetietbeïnvloedbaar zijn? De goede werking van onze magnetietkristallen kan verstoord worden door magneten rond het hoofd te bevestigen. Als wijze van test heeft men een groep geblinddoekte proefpersonen een magnetenhoed omgedaan en werden ze met een busje naar een onbekende bestemming gereden. Hetzelfde deed men met een groep personen zónder magneethoed. Er kon geconcludeerd worden dat diegenen zonder hoed een goed gevoel hadden over hoe ze terug thuis moesten komen. De personen die gemagnetiseerd waren hadden tijdens de rit echter geen invloeden in het thuisinstinct ontwikkeld. Ze hadden niet het goede gevoel en waren stuurloos.
Dat goede ondefinieerbare gevoel, dat ervoor zorgt dat wij naar gunstige of bekende plaatsen ten opzichte van het Aardse magneetveld zoeken zit in ieder dier, dus ook de mens. Het is (evolutionair gezien) waarschijnlijk een onderdeel van alle dieren die een grote actieradius hebben.Onze staat van bewustzijn is dus direct afhankelijk van de magnetische velden van onze Aarde. Wanneer wij – net zoals bij dieren – geen (of een andersoortig) thuisinstinct ontwikkelen door verstoringen in het magnetische veld, dan krijgen wij andere gevoelens. Een andere perceptie en dus ook een ander bewustzijn, gebaseerd op die veranderde perceptie.
2012 kan geruisloos aan ons voorbij gaan in die zin dat het kan lijken alsof het alleen signalen van een veranderende tijd betreft. 21 december 2012 is namelijk – en dat mogen we niet vergeten – geen strikt eindpunt, maar eerder de geschatte piek in een tijdsperiode waarin gravitale krachten elkaar het sterkst beïnvloeden. Stel dat we niet wisten over de samenstand en de gevolgen, dan zouden we de verandering slechts een symptoom van de tijd noemen. Het zou erbij horen als elk ander deel van de geschiedenis. Omdat we nu echter een soort van voorkennis bezitten kunnen we meer letten op die symptomen. We kunnen ze in de 2012-context brengen en zo beoordelen of we van een bevestigend of ontkennend patroon spreken.
Naast een mogelijke desoriëntatie zal het lijken alsof dagen korter worden, alsof er minder gedaan kan worden dan vroeger, terwijl het tijdsbestek hetzelfde is. We kunnen het echter niet opmeten want de instrumenten passen zich aan. Is het toeval dat onze tijdwaarneming veranderd is? En dat het lijkt alsof de uren voorbij vliegen? Is dat de reden waarom er steeds minder gebeurt in meer tijd? Gefundeerde onderzoeken zijn er niet want we hebben geen enkel punt als referentie. Sommige bronnen menen dat 24 uur vroeger hetzelfde is als 16 uur van onze huidige tijd. Dat gegeven zou de reden kunnen zijn dat men steeds meer vrije tijd wenst, korter gaat werken en meer probeert te doen in minder uren. Het ligt in de lijn der wetenschappelijke verwachtingen - mits gravitomagnetisme bewezen is - dat de tijd korter wordt. Omdat ons eigen referentiekader te kort is hebben we Gravity Probe B in de ruimte geschoten om het bestaan van het gravitomagnetisme te bevestigen. Klik hier als u de laatste ontwikkelingen daarover wilt bekijken. Om te weten hoe tijd kan veranderen en korter wordt doordat het gravitomagnetisme steeds meer sleurt aan de ruimtetijd die onze tijdsperceptie vormt, verwijs ik graag door naar het eerste artikel.
Kommer en kwel…
Misschien is het bewustzijn een overdreven gebeuren, iets tijdelijks en alleen voor dit éne eindige leven. Het is niets meer en niet minder dan ons vermogen tot besef. Sommigen noemen bewustzijn het resultaat van de strijd tussen de goddelijkheid van de mens en de nietigheid ervan. Dualiteiten in onze handel en wandel zijn alleszins een kenmerk van onze bewuste soort. We hebben het talent om te piekeren, vooruit te denken en situaties op te lossen. Maar ook het vermogen om te falen terwijl je tweehonderd procent bent voorbereid. We zijn evoluerende wezens en zeker geen afgewerkt product.
De Maya’s wisten hoe zij natuurlijke processen moesten vastleggen, maar wisten zij wel zeker wát er ging gebeuren? Hoe zeker kan iemand zijn over de toekomst? Als de toekomst vast staat, dan is vrije wil (ons hoogste goed) een lachertje. Want, hoe vrij wij onze wil ook manifesteren, het einddoel is hetzelfde. Waarom waren er oorlogen over de juistheid van de kalenders, en heeft de overwinnaar hierna de waarheid op zijn hand gehad? Onze eigen geschiedenis en haar oorlogen zijn het beste bewijs dat een leugen langer blijft rechtstaan dan de waarheid.
Is het überhaupt wel mogelijk om de invloed van de 2012-samenstand in te schatten? Want sommige vragen zullen pas opgelost worden wanneer de samenstand zich heeft voltrokken. Als het al te laat is, zo je wilt. We kunnen dus stellen dat er enkele variabelen zijn die een blind geloof in een bewustzijnsverruiming onzinnig maken. Het gebrek aan keiharde zekerheid is daarin nog het meest bepalend. Het kan hoogstens als een positieve benadering worden gezien. Helaas ontbreken nog teveel puzzelstukken om van een zekerheid te spreken. En we zitten niet te wachten op theorieën die slechts kunnen bestaan met de nodige dogma’s, daarvan hebben we er al genoeg.
Dát er een poolkanteling zal gebeuren is in ieder geval een zekerheid. Het hoort bij de werking van onze Aarde en meerdere, zo niet alle, planeten. Vorige kantelingen zijn een bewezen feit, daarmee is het niets meer dan het herhaaldelijk streven naar een natuurlijke balans. Wetenschappers geven ons op zijn minst nog honderd jaar. Indien zij gelijk hebben heeft het op het eerste zicht niets met de galactische samenstand te maken.
Maar het is allerminst zeker of de wetenschappers het kantelpunt wel goed berekend hebben en waar ze rekening mee houden. De meeste statistieken hieromtrent houden namelijk rekening met minima en maxima. Wanneer we het over magnetisme hebben ligt het kantelpunt niet ergens op deze waarden, maar respectievelijk erboven en eronder. Dat maakt een groot verschil. Het zou interessant zijn om te vernemen waarop onze wetenschappers hun zekerheden baseren. Of is het een blind geloof in een theorie, vormgegeven door speculatieve wiskunde?
Enige helderheid in deze kwestie is het feit dat op het moment dat er zich een kanteling aandient het Noorderlicht in ieder geval bijna overal ter wereld te zien is, doordat de concentratie van het magnetisme uit balans is en de geladen deeltjes van de zonnevlammen in mindere mate worden tegengehouden.
Het zien van een dergelijke aurora is indrukwekkend. De mooie hemel stemt de mens al van oudsher tot verstomming of bewondering en ook deze gebeurtenis zal dit effect hebben. Kijk hier om om enkele foto’s van het noorderlicht te bekijken. Op deze link vind je een filmpje ervan. Meer over de magnetosfeer en het noorderlicht (Aurora Borealis) vindt u hier.
Het nadeel van de mooie lichtshow is dat we dan weinig of misschien zelfs helemaal niet worden beschermd tegen de geladen deeltjes en stralingen die de Zon en het Zwarte gat (en andere sterrenstelsels) ons stuurt. De natuurlijke schilden van de Aarde helpen ons een eind vooruit, maar we weten inmiddels dat die schilden niet stabiel zijn als de omgeving te snel zijn invloed laat gelden. Denk hierbij maar aan de ozonlaag.
Het is een gegeven dat de Zon een grote invloed heeft op onze atmosferische druk en dat ons klimaat de koperen ploert hard nodig heeft. De mens is bijzonder ontvankelijk voor de
‘slechte’ invloed van de Zon. Wanneer we voorbij de menselijke hoop in een hoger bewustzijn kijken zien we een grimmige situatie die slechts evolutionair een happy end heeft. Goed en kwaad smelten uiteindelijk samen tot één geheel, maar dat zou helemaal los staan van hoe de mens deze evolutie beleeft. Nog steeds blijft het een zoektocht tussen de dualiteit van het goddelijke aspect van ons wezen en de nietigheid ervan.
Conclusie
Eindtijdprofetiën zijn van alle tijden en volkeren. De eindtijdprofetie van de Lakota-indianen vertelt ons dat we het laatste jaar van onze beschaving zowel overdag als ‘s nachts een vurige rode hemel (Noorderlicht?) zullen hebben. Dat zou betekenen dat het fenomeen zich vóóraf zichtbaar zal manifesteren. De Germaanse mythologie verhaalt over de Ragnarok waarbij de wereld in vuur en vlam opgaat. Zo zijn er tal van onheilspellende verhalen die het eind der tijden inluiden. Een zekerheid hebben we: ooit hebben alle eindtijdprofetiën gelijk.
We mogen niet blindelings aannemen dat er iets in of rond 2012 zal gebeuren, maar wanneer we naar de feiten kijken kunnen we niet ontkennen dat het een reële mogelijkheid is. Onze wereld wordt steeds meer gevormd door excessen en het tempo van wereldwijde maatschappelijk veranderingen/achteruitgang lijkt toe te nemen. Je hoeft geen kennis te hebben van Maya-kalenders om te weten dat ons lichaam onder invloed van de kosmos te allen tijde bezig is met evolueren. Ons lichaam is vatbaar voor wijzigingen van de ruimtetijd door wijzigingen van de zwaartekracht en het gravitomagnetische effect. Onze geest, onze ratio en ons gevoel zijn vatbaar voor wijzigingen in het aardmagnetische veld, dat weten we door het magnetiet in onze spieren en in ons hoofd. Deze veranderingen worden allen gedirigeerd door de samenstand in en rond 2012. De wisselwerkingen hebben in ieder geval invloed op onze soort en de rest van onze blauwe planeet. De enige vragen die resten zijn of de verandering zich radicaal zal voordoen, waardoor we van een doemdag kunnen spreken; of eerder geleidelijk, waardoor we de sporen van de bewustwording meer vinden in de ontwikkeling van onze sociale maatschappijen.
De gevolgen van deze samenstand zijn speculatief, maar dat er gevolgen zijn kunnen we met zekerheid aannemen. We zien de symptomen in de dagelijkse wereld als we onze huidige beschaving observeren ten opzichte van de geschiedenis. De Maya’s kúnnen gelijk hebben met hun interpretatie. Kijk in jezelf en naar de wereld waarin je leeft om het antwoord op het vraagstuk te ontdekken.
Niet alleen onze tijdswaarneming verandert, maar ook iedere cel in ons lichaam. Omdat tijd, zoals wij het waarnemen, heel relatief is, bestaat de mogelijkheid dat we het niet zonder opmeten zullen merken. Dit omdat de ruimtetijd om ons heen helemaal verandert en de ogen misschien niet veel nieuws ontdekken. We leven nu eenmaal in een wereld waarin men doorgaans pas iets gelooft als onze ogen het signaal aan de hersenen geven. Hoe logisch dit ook moge lijken, het is letterlijk kortzichtig. Onze hersenen kunnen niet alle gevoel omzetten in ratio. We zijn ons niet van alles bewust, die beperking bewees de grot van Plato ons al.
We hoeven niet te wachten op de helpende hand van Moeder Natuur om ons bewustzijn te verruimen. Het is tijd om in te zien dat de realiteit zo krom draait omdat er zo’n hoge noodzaak is aan een verandering. We sturen ons er zelf naartoe. Heel langzaam, maar steeds versnellend, werden de problemen geschapen die zich nu reeds aan ons voordoen. Ons gevoel én onze ratio kunnen bestaan dankzij grotere krachten en worden erdoor beïnvloed, maar onze vrije wil kan het (hopelijk) controleren en het zelfstandig laten groeien. Bewustzijn blijft een soort talent, als je er niets mee doet brengt het meer kwaad dan goed. En laat het duidelijk zijn dat Moeder Natuur wel degelijk een gereedschapskist heeft vol materiaal om de planeet tot balans te verplichten. Evolutionair gezien is het buigen of barsten, óók wat betreft het bestaansrecht van de mens.
