In deze tijd is sprake van een overgang, een transitie van de ene werkelijkheid naar de andere. In welke vorm die overgang gaat plaatsvinden, ligt nog niet vast. De toekomst is altijd onbepaald, het enige dat écht gegeven is, is dít moment: het nu. Vanuit het nu zijn er talloze mogelijke wegen, eindeloos veel mogelijke toekomsten. Op basis van het verleden kunnen we zeggen dat de ene waarschijnlijker is dan de ander, maar de keuze is aan jou.
Het is jouw keuze of jij je verleden bepalend laat zijn voor jouw toekomst. Voorspellingen zijn altijd gebaseerd op waarschijnlijkheden. Waarschijnlijkheden worden berekend op basis van het verleden. Het is echter essentieel voor de mens dat hij kan breken met zijn verleden. Een mens kan veranderen. Hij kan zichzelf herscheppen. Dit is een goddelijke eigenschap: het vermogen om te scheppen uit het niets. Vergeet nooit dat dit goddelijke vermogen hoort tot de essentie van wie je bent.
Als wij dus spreken van een overgangstijd, vergeet dan alsjeblieft niet dat jij meester bent over jouw werkelijkheid, altijd. Er is niet zoiets als een noodlot, of een voorbestemd plan, of een kosmische macht die jou meesleurt in haar getij. Zo werkt het niet. Elke ziel zal deze overgang beleven op een wijze die past bij zijn of haar individuele ontwikkelingsweg. Er zijn vele werkelijkheden. De werkelijkheid die jij kiest zal beantwoorden aan jouw innerlijke verlangens.
Wat deze tijd (grofweg 1950-2050) zo speciaal maakt, is dat er twee verschillende cycli gelijktijdig aan hun einde komen: een persoonlijke cyclus (of: een verzameling van persoonlijke cycli) en een planetaire cyclus. We zullen eerst spreken over de persoonlijke cyclus.
De persoonlijke cyclus
De aardse levens die jij doormaakt, maken deel uit van een grotere cyclus van je ziel. Deze cyclus staat in het teken van de volledige beleving van dualiteit in al z’n facetten (van mannelijke levens, vrouwelijke levens, gezondheid, ziekte, geboorte en dood). Er zijn levens waarin je helemaal in de materie zakt, en je nagenoeg helemaal niets meer herinnert van je spirituele afkomst, en deze levens zijn vaak heel instructief als het gaat om het ervaren van wat het is om in een lichaam op aarde te zijn. Vaak worden hierin beroepen uitgeoefend die te maken hebben met het bewerken van materie, zoals boer, ambachtsman, al die beroepen die nu steeds meer verdwijnen of gemechaniseerd worden. Onderschat niet de kracht van zulke levens; ze geven je de mogelijkheid om op een heel ‘dichte’manier met de aarde, de levende materie te werken. Ze geven je gevoel voor de materie, iets wat in meer spirituele levens vaak afwezig is. In spirituele levens ligt de focus meer op de andere, niet materiële wereld, waar jullie uit vandaan komen. In deze levens is er vaak een sterk bewustzijn aanwezig van deze andere wereld, er is sprake van een gevoel van heimwee, dat uitnodigt tot het dichterbij brengen van de spirituele wereld naar de aardse. Het mediumschap – in de letterlijke zin van een brug vormen tussen de spirituele en de materiële wereld – is vanuit deze innerlijke gesteldheid een heel natuurlijke uiting.
Er zijn ook levens die in het teken staan van het verkennen van het wereldlijke domein. Maatschappelijke, politieke interesses kunnen hier een dominante rol spelen. Leiderschap, macht, rechtvaardigheid, de verdeling van rijkdom, zijn hier vooraanstaande thema’s. Er zijn levens waarin creativiteit verkend wordt, in de sfeer van de kunsten, de handel, of het denken en schrijven. Zo kun je talloze facetten opnoemen, die uiteraard niet in één leven aan bod kunnen komen. Het is zelfs zo, dat zielen vaak een bepaalde voorkeur hebben voor een bepaald type leven. Zo zijn er zielen, die zich steeds weer aangetrokken voelen tot het uitoefenen van de ‘brugfunctie’tussen deze en onze wereld. Hoewel zielen allerlei thema’s doorleven in de aardse levens die zij meemaken, is er toch vaak een bepaalde specialisatie die zij ontwikkelen door herhaalde oefening. We kunnen daarom spreken van verschillende ziele-families. Een familie specialiseert zich in een bepaalde ‘ervaringslijn’ of kunde in de aardse realiteit. Soms kun je dit al vroeg in een kind herkennen, als hij of zij duidelijke voorkeuren of talenten bezit in een richting waarin de ouders hem niets hebben voorgedaan of gestimuleerd. Het kan ook later blijken. Het kan ook zo zijn dat een ziel er in bepaalde levens toe besloten heeft specifieke, uitontwikkelde vermogens juist niet te gebruiken (ofwel te versluieren) om zo andere facetten in relatie tot de aarde tot ontplooiing te brengen. Dit zijn uiterlijk vaak onopvallende levens, die echter op innerlijk vlak veel nieuwe inzichten en verdiepende ervaringen verschaffen. Kortom: het is niet eenvoudig waar te nemen tot welke familie een ziel behoort.
In een ander hoofdstuk zullen we ingaan op de familie van Lichtwerkers waartoe jij behoort en veel van diegenen die zich aangesproken voelen door de onderwerpen van deze tekst. Leden van deze familie voelen zich van nature aangetrokken tot het hierboven genoemde mediumschap en hebben vaak een hele serie religieus getinte levens doorgemaakt.
Het soort familie waarvan je deel uitmaakt heeft vaak ook te maken met je ‘planetaire afkomst’, dat deel van het universum waar je vandaan komt en waar jouw ‘thuisbasis’ ligt omdat je er lange tijd hebt doorgebracht. Ook hierop komen we later terug.
We willen nu eerst ingaan op het doel en de betekenis van het doorleven van een hele aardse cyclus. In de korte tijdspanne van een aards leven doe je heel veel ervaring op, een scala aan fysieke ervaringen, stemmingen, gevoelens en gedachten. Er is op aarde veel te beleven. Je doet ervaringen op die veel intenser en rijker zijn aan contrast en kleur dan hier in de (niet duale) spirituele werelden mogelijk is. Hoewel het misschien moeilijk voor te stellen is voor jullie, zijn er hier aan onze zijde een heleboel entiteiten die dolgraag in jullie schoenen zouden staan, die heel graag menselijke ervaring zouden willen opdoen. Deze ervaring heeft in hun ogen een echtheidswaarde, waaraan hun wereld van oneindige mogelijkheden niet kan tippen. Hoewel zij met de macht van hun voorstellingsvermogen talloze realiteiten kunnen scheppen, geeft dat hen minder voldoening dan het creëren van één geslaagde werkelijkheid op aarde.
In het scheppen op aarde zijn er vele weerstanden te overwinnen, veel meer dan in het ‘geestelijke scheppen’, zoals dat in de astrale wereld plaatsvindt. In de astrale wereld denk je aan een boom en deze is er. Om op aarde een idee werkelijkheid te laten worden, is het nodig om gedurende lange tijd een heldere intentie vast te kunnen houden. Het vereist een volhardende geest, die niet opgeeft, en een hart dat durft te vertrouwen op het levensritme of zo je wil God. Op aarde heb je te maken met de traagheid en weerbarstigheid van de materie, met tegenstrijdige gedachten in jezelf, met twijfel, wanhoop, gebrek aan kennis, verlies van vertrouwen enzovoorts. Allerlei factoren waardoor het scheppingsproces kan mislukken. Toch zijn het juist deze weerstanden, ja zelfs deze mislukkingen, die de ervaringen van een aards leven zo waardevol maken. Op aarde is het creatieproces wezenlijk een groei-proces, waarin je jezelf steeds beter leert kennen. In dit proces zijn juist de weerstanden die je ontmoet je grootste leraren. Deze geven het creatie-proces een diepte, die, ondanks de moeilijkheden, verkieslijk is boven het moeiteloze maar op den duur betekenisloze creëren in de astrale wereld. En de astrale wezens die (nog) geen aardse ervaring hebben, weten dit.
Jullie raken vaak ontmoedigd en zelfs wanhopig door de pijn en desillusie die je ervaart als de werkelijkheid niet beantwoordt aan je verlangens, jouw hoop. Misschien twijfel je daardoor aan de waarde of betekenis van het leven op aarde. Toch zal je de desillusies en teleurstellingen een keer achter je laten, je zal ontdekken dat je alles wat je verlangt in jezelf kunt vinden, en de vreugde die je dan zult ervaren, kan niet worden geëvenaard door het wrijvingsloze creëren in de astrale werelden. Dit zal de geboorte van jouw meesterschap zijn, en de extase die je hierbij zal ervaren, zal je diepste wonden helen en je terugbrengen naar het hart van een God, die lieflijker en liefdevoller is dan je ooit hebt kunnen bedenken.
Onderschat niet de betekenis van jullie levens hier op aarde. Jullie vormen het meest creatieve, onverschrokken, vooruitstrevende deel van de Schepper. Jullie hebben de Creatie van God verruimd op een wijze die niet gemakkelijk in woorden te vatten is. Jullie zijn als duikers die steeds weer in het diepe springen, ongeacht de consequenties, om te zoeken naar een parel die niemand, zelfs God niet, ooit heeft gezien en waarvan niemand weet of die er is, laat staan dat iemand weet wáár die is. Een krankzinnige, onverantwoorde onderneming? Jullie veranderen het lot van het universum. We komen hier later op terug.
Het doel van de hele serie levens die je op aarde doormaakt, is het vinden van de parel. Op het moment dat je die parel vindt, is de cyclus rond. De parel, dat ben jij. Het is jouw bewustzijn, gelouterd door de ervaringen van talloze levens in dualiteit. Jouw bewustzijn heeft zichzelf gedurende die levens in momenten van Licht soms teruggevonden, als de greep van de dualiteit verslapte. In deze momenten hervond je je vertrouwen in het leven, stond je in het centrum van je kracht. Maar dan slokte de wereld je weer op, de drama’s van relaties, erkenning, trouw, macht, bezit etcetera, namen je volledig in beslag en je verloor je bewustzijn, in een schijnbaar eindeloze strijd en zoektocht naar iets wat je zelf ook niet precies kon benoemen. Totdat je bewustzijn zich steeds sterker ging vereenzelvigen met zijn eigen Licht en steeds minder met de aanvankelijk zo intense ervaringen van de wereld van dualiteit. Je bent verLicht als je in staat bent je bewustzijn vast te houden ten aanzien van alle ervaringen die de dualiteit je te bieden heeft. Dit is een verlossende ervaring, omdat je dan bij jezelf terugkomt. Als de greep van de dualiteit je loslaat, wordt je je natuurlijke, goddelijke zelf.
Ervaringen binnen de wereld van dualiteit kun je herkennen aan het feit dat ze vroeg of laat in hun tegendeel verkeren. Neem de emotie van boosheid. Boosheid is altijd een reactie op pijn. Pijn die jou is aangedaan om redenen die je niet begrijpt. Boosheid is een reactie van onbegrip. Er explodeert iets in je waar je geen greep op hebt en er is een uitgaande energie die in haar intentie afvliegt op de dader of oorzaak van de pijn en deze wil vernietigen. Stel je bent beroofd en je slaat de dader met je vuist neer en deze valt bewusteloos op de grond. Even voel je genoegdoening. Dan is er een opvallende leegte in je gevoel. Je emoties hadden even de overhand, maar nu ga je weer denken. De emotie van woede ebt weg. Het korte gevoel van genoegdoening ook. Misschien krijg je angstgedachten. Wat heb ik gedaan, heb ik serieus letsel veroorzaakt, zal ik weglopen? Angstgedachten. Of je begint te denken: was het wel juist om die man neer te slaan, bedoelde hij het echt zo rot, was er geen andere oplossing, had ik mezelf niet moeten beheersen? Spijtgedachten. Of je voelt noch angst noch spijt maar constateert dat de wraakactie je oorspronkelijke pijn niet heeft weggenomen. De pijn en het onbegrip zijn er nog steeds. Wat nu? Je krijgt sombere gedachten.
Wat is er met de energie van boosheid gebeurd? De aanvankelijk naar buiten gerichte destructieve energie keert zich naar binnen en creëert zelfverwijt en zelftwijfel. De emotie van boosheid heeft niets opgelost. Deze schijnbare uiting van kracht heeft haar tegendeel gecreëerd: zwakte, twijfel, angst. Deze laatste emoties vragen op hun beurt weer om een reactie. De emotie van boosheid heeft een spel in gang gezet, een spel dat je heel lang kunt volhouden als je je met de emoties identificeert.
Ervaringen binnen de wereld van dualiteit kun je herkennen aan het feit dat ze intrinsiek instabiel zijn. Het spel der emoties, zoals zich dat in bovenstaand voorbeeld aftekent, is relatief simpel vergeleken bij het ingewikkelde en subtiel geweven gevoelsdrama, dat zich dagelijks in de meeste mensen afspeelt, jaar in jaar uit. Met gevoelsdrama bedoel ik hier: een spel van emoties dat bijna automatisch z’n gang gaat in een mens, zonder dat deze de intentie heeft daarvan afstand te nemen. Dit spel van emoties kan allerlei thema’s in de hoofdrol hebben: het verlangen naar succes, het (niet) vinden van geluk in een liefdesrelatie, het omgaan met geld, zelfs het spirituele zoeken naar jezelf. Binnen een gevoelsdrama is altijd sprake van een intense gevoelsbeleving, er is een rijk emotioneel leven met veel pieken en dalen. Het intense gevoelsleven dat bij de wereld van dualiteit hoort is wezenlijk instabiel: er is geen rust- of ankerpunt, want datgene wat dat zou kunnen bieden, jijzelf, is er niet. Jij bent er niet, want jij valt samen met je emoties.
Gek genoeg is deze vorm van afwezigheid van jezelf, dit onbewust-zijn, gedurende lange tijd juist een belangrijke reden voor de aantrekkelijkheid van dualiteitservaringen. Je gaat er zo in op dat je jezelf vergeet, dat je jezelf, je eenzaamheid, het niet-meer-weten, even verdrinkt in de intensiteit van je gevoelens, zij het positief, zij het negatief. Dit jezelf vergeten is zo alomtegenwoordig, dat de toestand van het bij jezelf zijn, van jezelf bewustzijn, iets uitzonderlijks is.
Bij jezelf zijn betekent vooraleerst bewust zijn van jouw eigen energie tegenover de energie van je directe omgeving. Je directe omgeving kan bestaan uit een persoon die je al dan niet nastaat, een film waar je naar zit te kijken, een vergadering waar je aan deelneemt, etcetera. In al die situaties wordt je aandacht naar buiten gezogen, omdat je in contact staat met een ander of iets anders dan jijzelf. Bewust zijn van jezelf wil zeggen dat je niks doet of zegt in zo’n situatie, dat tegen jezelf indruist. Als je écht bewust bent van je eigen energie, ga je niet mee, of op, in energieën die niet ‘matchen’met de jouwe. Nu doe je dat vaak wel, om een scala aan redenen, omdat je een ander niet wil kwetsen, omdat je jezelf even wilt vergeten, omdat je niet moeilijk wilt doen, omdat het zo hoort, enzovoorts. Dit is jammer, want hiermee ontken je je eigen energie, je drukt het weg uit je bewustzijn, en daardoor ontkracht je jezelf.
Als je alleen bent is het veel makkelijker om je eigen energie te voelen. Je staat dan niet onder druk om te presteren of aardig te zijn. Daarom is het op de innerlijke weg van groei en bewustwording vaak onontbeerlijk om regelmatig alleen te zijn, tijd met jezelf door te brengen. Alleen zo kun je echt contact maken met wat er in je leeft, gaan voelen wie jij bent. Dit is niet iets om tegenop te zien, het is een proces van grote innerlijke verrijking, het maakt je krachtiger, creatiever en zelfstandiger. Als je dan naar buiten treedt, kun je veel makkelijker bij jezelf blijven, je eigen waarheid spreken of uiten in de vorm van ‘zwijgen’.
Je aardse cyclus van levens heb je afgerond wanneer je met je bewustzijn alle ervaringen in de dualiteit kunt omvatten. Met ‘omvatten’ bedoel ik hier: op een niet-oordelende wijze kunt laten zijn. Het is wat sommige Griekse filosofen ‘ataraxia’ noemden: ‘onverstoorbaarheid’. Door alle stormen van het leven heen heb je een punt gevonden in jezelf waar je thuis bent, waar het stil is, waar je vrij en geborgen bent: dit is je goddelijke kern. Het is niet zo, dat je in je leven op aarde dit bewustzijn van je goddelijke kern permanent hoeft vast te houden, om ‘van de cyclus af te komen’. Het gaat in wezen om het bereiken van het inzicht dat in dit innerlijke bewustzijn, in deze stille extase van het voelen van je eigen goddelijke energie, je bevrijding en vervulling ligt. Je zoekt niet meer naar oplossingen binnen de wereld van dualiteit. Zo neem je er langzaam afscheid van. Dit gaat als vanzelf. De wereld zal je minder fascineren, je zoekt steeds vaker rust en eenvoud op. Je aandacht is in principe gericht op het vinden van rust in je innerlijk, en niet op het spektakel van de uiterlijke wereld van turbulentie en drama. Het gaat hier dus om de richting van je aandacht, je focus. Dat je daarbij vaak afgeleid wordt, of gestoord door gevoelens van twijfel of wanhoop of onmacht, is niet erg. Je keuze is op een bepaald moment gemaakt.
Als je de karmische cyclus op aarde hebt afgesloten, is er een krachtcentrum in jezelf ontbrand, dat jij in trance steeds waarneemt als het middelpunt van een pyramide, dat zich op 1/3 van de grond bevindt. Eerst zag je vaak een berg die door een soort witte mantel was bedekt, en je noemde die spontaan het Beloofde Land. Later zag je een pyramide van glas, waarin je van nature wilt plaatsnemen in het middelpunt op 1/3 hoogte van de grond. Deze beelden zijn symbolisch voor een nieuwe bewustzijnstoestand die ook een nieuwe materiële werkelijkheid zal scheppen. De kern van dit nieuwe bewustzijn is de in je hart ontwaakte christusenergie.
Krachtens de rijkdom aan ervaring die je op aarde hebt verworven, zullen jullie na het beëindigen van je aardse cyclus in staat zijn ‘vanuit die pyramide’(vanuit het krachtcentrum in jezelf) reizen te gaan maken door vele werelden. Dit reizen is niet gebonden aan tijd en ruimte; niet alleen kun je buitenaardse en astrale realiteiten bezoeken, je kunt dat doen in het verleden, heden of toekomst. Je bent dan een multi-dimensionele reiziger. Bovendien kun je in alle realiteiten die je bezoekt de materiële vorm aannemen die jou het beste bevalt of geschikt lijkt. Je kunt deelnemen aan die realiteiten, in de zin dat je contact kunt leggen met de wezens die daar leven, maar je bent er niet aan gebonden. Je blijft op innerlijk niveau in je pyramide, je blijft in je eigen wereld, je eigen krachtcentrum, je incarneert niet meer in een realiteit in de zin dat je in die realiteit ‘onder gaat’en tijdelijk je bewustzijn van jezelf verliest. Je blijft met één been in de pyramide staan, terwijl je met het andere ‘been’ in verschillende realiteiten aanwezig kunt zijn. Je zult op je reizen veel kennis opdoen en je zult een leermeester zijn voor velen. Het zal je een vreugde zijn, jouw liefde en inzichten te delen met andere, niet noodzakelijk menselijke, wezens. Er zal een interactie zijn die beide partijen oneindig zal verrijken en die een bron van creativiteit en vernieuwing zal openen.
In deze tijd is er een groep mensen die zich klaarmaakt voor de overstap naar dit nieuwe bewustzijn. De individuen in deze groep hebben hun karmische cyclus (bijna) voltooid. Als ziel ben je individueel verwikkeld in een proces van het vormen en afwikkelen van karma. Het gaat hier om een individuele cyclus, waarvan aard en duur op unieke wijze gestalte krijgen vanuit het karakteristieke wezen van een ziel. Ondanks overeenkomsten die er tussen zielen kunnen bestaan (denk aan zielefamilies) heeft elke ziel een eigen temperament, een eigen focus. Een cyclus heeft bijgevolg z’n eigen dynamiek en is aan geen ander gelijk.
Als je het wat breder bekijkt, dan kun je waarnemen dat er in de geschiedenis van de mensheid af en toe episoden zijn waarin het makkelijker is je karmische cyclus af te ronden dan in andere. In zulke episodes is er een zodanige instroming van kosmische lichtenergie op aarde, dat een ziel die bezig is zich los te maken van haar illusies en verwarringen, hierbij extra geholpen wordt. Degenen die nog midden in hun cyclus zitten, kunnen door deze toestroom van kosmische Lichtenergie in de war worden gebracht. Deze energie kan in hun levens chaos of tegenslag veroorzaken, omdat Licht van nature structuren van ‘onbewustzijn’ doorbreekt. Dit kan pijnlijk zijn als je aan die structuren gehecht bent. Maar ten aanzien van degenen die op zoek zijn naar Licht, geeft deze instroom hen de mogelijkheid zich te laten optillen uit de ‘structuren van onbewustzijn’ en weer één te worden in hun gevoel met hun goddelijke kern. Dit is het proces van Verlichting.
In deze periode vindt deze groei naar verlichting op grote schaal plaats, omdat een enorme Lichtgolf jullie wereld doorstraalt. En dan bedoel ik niet alleen jullie aarde, maar ook de omringende planeten van jullie zonnestelsel. Voor de aarde betekent dit voor veel individuen een bijna ongeëvenaarde kans om hun karmische cyclus af te ronden en over te gaan naar een hoger bewustzijn (het Beloofde Land, de Nieuwe Aarde, de multidimensionele’ pyramide). Als je door die overgang heen bent, verlaat je een bepaalde vorm van bewustzijn (een gebrek aan bewustzijn). Je hebt een bepaald zelfbewustzijn bereikt dat niet meer teniet kan worden gedaan. Je bent dan vrij van het karmische wiel dat je met de aarde verbond. Je kunt in principe dan nog steeds terugkeren naar de aarde, maar er is geen noodzaak: het ‘trekt niet meer aan je’. Je kunt er echter wel bewust voor kiezen, bijvoorbeeld uit liefde voor de aarde of voor de mensheid, en als je dat doet zul je je aangetrokken voelen tot een vorm van Leraarschap op aarde.
De planetaire cyclus
Alles verloopt in cycli. Dat een golf van individuele zielen op een bepaald moment van de karmische cyclus afstapt is niet uitzonderlijk. Wat deze tijd speciaal maakt is dat de aarde zélf ook bezig is een karmische cyclus af te ronden. De aarde is bezig met een innerlijke transformatie die zal resulteren in een Nieuw Bewustzijn in haar wezen als planeet. Op welk punt individuen in hun eigen cyclus ook staan, zij zullen met dit transformatieproces van de Aarde te maken krijgen. De aarde vormt jullie Huis, en net als in een fysiek huis gaat een ingrijpende verbouwing niet ongemerkt aan je voorbij. Ga maar na: als je zelf ook net aan verbouwen toebent, verheug je je over de veranderingen en werk je eraan mee. Dan komt het transformatieproces van de Aarde jou gelegen en geeft het jóuw innerlijke transformatie- proces een ondersteuning en stroomversnelling. Als je helemaal niet van plan was je huis te laten verbouwen, zie je alleen maar chaos en rommel om je heen, en brengt het je uit je evenwicht. Voor diegenen die het transformatieproces van de Aarde verwelkomen, is dit een buitengewoon vruchtbare tijd. Zij zullen zich mee laten voeren op de golf van Licht die jullie universum momenteel overspoelt.
De aarde bezwijkt momenteel bijna onder de karmische verwikkelingen van de mens. Alle negativiteit en geweld die hierbij loskomen, produceren een vorm van energetisch afval dat de aarde bijna niet meer kan verwerken. Verplaats je maar naar het hart van de aarde. Kun je voelen hoe de aarde uiteengetrokken wordt; er is zoveel gewelddadigheid op en in haar. De aarde wentelt zich in een soort combinatie van onmacht en verzet. De aarde is toe aan een nieuw ankerpunt voor haar wezen. De aarde gaat de energieën van strijd, competitie en drama loslaten: innerlijk en uiterlijk. Het nieuwe ankerpunt waar zij naar toereikt is de energie van het hart, de energie van harmonie en verbondenheid, de levende christusenergie.
De aarde bevindt zich – net als de mensheid – in een leerproces. Net als de mens is zij bezig haar bewustzijn te ontwikkelen: te vergroten en te verrijken. Net als de mens begon zij haar evolutieproces vanuit een zekere onwetendheid omtrent zichzelf.
De aarde was aanvankelijk een donkere planeet, die energieën uit haar omgeving absorbeerde, opslokte. Zij slokte energieën op en ‘assimileerde’ die volledig: ze ontnam die energieën hun unieke karakter, en nam hen volledig in haar op. Dit gebeurde vanuit een bepaalde behoefte aan ‘energie opnemen’, een drang naar expansie. Vanuit een gevoel van ‘niet genoeg hebben aan zichzelf,’die vanuit dit nog onontwikkelde bewustzijn werd geïnterpreteerd als de noodzaak om andere energieën te veroveren en zich eigen te maken. Omdat de aarde die energieën niets teruggaf, was er eigenlijk geen sprake van interactie tussen de aarde en die energieën. Het was een dodelijk en doods proces.
Op een gegeven moment begon de aarde te voelen dat dit proces haar niet bevredigde. Ze voelde dat er in deze manier van ‘voeden’iets ontbrak, dat haar gevoel van ‘zichzelf niet genoeg zijn’ er niet door werd weggenomen, dat haar drang tot expansie niet (meer) werd bevredigd door dit doodse procédé. Op dit moment ontstond in het bewustzijn van de aarde het verlangen naar levendigheid, naar leven. Maar de aarde was zich daar nog niet echt bewust van. Ze wist alleen dat ze iets anders wilde, iets nieuws, een interactie met energieën die niet zou leiden tot de restloze reductie van die energieën tot aarde-energie. Er kwam in het bewustzijn van de aarde ruimte voor de ervaring van iets anders dan zijzelf.
Dit was energetisch gezien het begin van het ontstaan van leven op aarde. Het is een kosmische wet dat alle diepgevoelde innerlijke verlangens uiteindelijk de middelen creëren om die verlangens in vervulling te doen gaan. Verlangens, die naar hun aard een samenspel zijn van gedachten en gevoelens, zijn scheppende energieën. Dit geldt voor mensen netzogoed als voor planeten. In de aarde was het verlangen ontstaan om leven te ervaren; om het in stand te houden en het te koesteren (in plaats van te vernietigen). En zo geschiedde.
(Noot: verlangens zijn realisaties; een authentiek verlangen is tegelijk een weten). Toen er leven kwam op aarde, kwam de aarde zélf tot leven. Ze maakte een stap in haar bewustzijn, en trad een nieuw domein van ervaringen binnen, dat haar vervulde met een gevoel van verrassing en voldoening. Zij had niet gedacht dat zo’n simpel verlangen, zo’n vaag gevoelde behoefte, zo’n nieuwe en grootse ontwikkeling had geactiveerd. Op de aarde ontstond een heel groot experiment in leven. Vele levensvormen voelden zich uitgenodigd om op de aarde zich te vestigen en te experimenteren met de energieën daar. De aarde was een broedplaats van ‘nieuwigheid’: nieuwe wegen, nieuwe mogelijkheden. Er heerste vrijheid, er was en is vrije wil voor alle creaturen.
Met het ontstaan van leven begon er voor de aarde en alle levende wezens daarmee verbonden een ontwikkelingsweg, die in het teken staat van ‘geven en nemen’. Dat is in bewustzijnstermen de ontwikkelingsweg waar de aarde aeonen lang mee bezig is: het vinden van evenwicht tussen geven en nemen. Als planeet geeft en neemt de aarde leven. Zij onderhoudt complexe ecosystemen van onderling samenhangende levenselementen. De harmonie tussen de levende wezens en de aarde en tussen de levende wezens onderling is een thema dat voor de aarde én voor haar bewoners al heel lang centraal staat.
Als wij nu met zevenmijlslaarzen door de planetaire geschiedenis wandelen, dan kunnen we zien dat de Aarde in haar absorberende, doodse fase sterk het accent had liggen op ‘nemen’. Tegenwoordig is zij energetisch in het andere uiterste terechtgekomen, dat van ‘geven’. De aarde is nu bijna aan de grens van wat zij kan geven. De aarde heeft heel lang geweld en uitbuiting door de mens gedoogd, omdat dit in bepaalde zin karmisch gezien gepast was. Datgene waar je mee strijdt en wat je schade toebrengt, daarmee raakt je karma, je ‘lotsbestemming’, verwikkeld. De betreffende energieën zul je nog eens tegenkomen, en nog eens, net zo lang totdat alle partijen elkaar in liefde zullen herkennen als deel van de ene goddelijke energie. (Dit wil overigens niet zeggen dat je ge- of verbonden bent aan bepaalde personen, het gaat om de energieën die je tegenkomt). Dit geldt ook voor de aarde: wat zij als ‘dader’ervaringen opdeed in haar beginfase wekte als een boemerang de tegenovergestelde ervaring op: die van slachtofferschap.
Het respectloze uitbuiten van de aarde dat nu plaatsvindt, is dus in zekere zin een natuurlijke keerzijde van de gebeurtenissen die in haar beginfase plaats hadden. Tot op zekere hoogte maakt deze uitbuiting deel van het leerproces waar ze in zit. Dit zoals eerder gezegd niet als een vorm van straf maar om de dynamiek van ‘geven en nemen’ ten volle te gaan doorgronden op ervaringsniveau. En om tot een volledige innerlijk begrip te komen van wat het evenwicht tussen geven en nemen inhoudt.
De grens tot waar de uitbuiting van de aarde passend is in verband met haar leerproces is nu vrijwel bereikt. De aarde heeft haar eigen karmische cyclus voltooid. Zij heeft een innerlijk bewustzijnsniveau bereikt, dat het misbruik door de mensheid niet veel langer meer zal tolereren. Dit bewustzijnsniveau zal haar weerslag krijgen in het aantrekken van meer harmonieuze energieën en het afstoten van louter destructieve machten. De aarde heeft deze lang gedoogd, om het leven te leren begrijpen. Daardoor is er in haar een verinnerlijking, een bewustzijnsgroei opgetreden. Het is nu tijd voor een nieuwe balans tussen geven en nemen, waarin er vrede en harmonie is tussen de aarde en alles wat op haar leeft. Deze harmonie zal een bron zijn van vreugde en vernieuwing.
De overgang naar de Nieuwe Aarde is een proces dat qua aard en duur niet vastligt. Dát deze overgang zich zal gaan voltrekken, is zeker. Er worden veel voorspellingen gedaan over de gebeurtenissen die met deze overgang gepaard zouden gaan. Het doen van dergelijke voorspellingen is eigenlijk altijd dubieus. Waarom? Gebeurtenissen in de materiële, zichtbare werkelijkheid zijn altijd een afspiegeling van innerlijke, in dit geval collectieve bewustzijnsprocessen. Bewustzijn, zo zeiden we helemaal aan het begin van dit verhaal, is vrij en scheppend. Je kunt op elk moment beslissen je toekomst te veranderen door anders te gaan denken en voelen. Je kunt op elk moment kiezen voor vrijheid en autonomie. Je kunt op elk moment ‘nee’zeggen tegen beperkende, vernietigende gedachten of gevoelens. Dit geldt voor jou als individu. Maar het geldt ook op grotere schaal. Dus als een substantiële hoeveelheid individuele zielen op aarde kiest voor vrijheid en liefde, in plaats van zelfhaat en destructie, dan zal dit op materieel niveau zijn afspiegeling krijgen. De aarde zal hierop reageren. Zij is gevoelig voor wat er zich in het innerlijk van mensen afspeelt. Haar innerlijk reageert hierop. Hiermee willen we aangeven dat door niemand, ook niet van ‘onze kant’, precieze voorspellingen gedaan kunnen worden over de wijze waarop de Nieuwe Aarde geboren zal gaan worden.
Er is een duidelijke affiniteit tussen de energie van de golf mensen die hun karmische cyclus nu aan het afronden zijn en de energie van de Nieuwe Aarde. Deze mensen, waarvan velen zich verbonden voelen met het idee van de Nieuwe Aarde, zullen door het samenvallen van hun persoonlijke cyclus met de planetaire cyclus een prachtige gelegenheid krijgen tot innerlijke groei en vrijwording van oude, beperkende energieën.
Bron:www.pamela-kribbe.nl
