Dit artikel is een fragment uit één van de vele vertellingen, die www.wetenschap-eindtijd.com kleurt. Het is een vooraankondiging van een artikel over onze Matrix, ons lustrum van 9.11.2001 voor economische welzijn en onze op onze handen zijnde grootste D-Day uit de geschiedenis der mensheid. Het is in dit aeoon de tweede "Delivery-Day, alwaar op Gods voorzegging het kaf van het koren gescheiden zal gaan worden. De eerste was de verzekerde viering van het overwinnen op de anti-Christ en nu wacht ons nog de terrorist van het aardse leven: het mensdomme tornen aan Gods Perfectie. Dan zal het Paradijs aanbreken voor lam en leeuw, omdat wij voldaan hebben aan de wil van God en beschreven in ons laatste "willen beschikken".
Wat is individuele waardigheid, spirituele vrijheid, naastenliefde en respect in deze wereld meer dan illusionaire hoogmoed?
Misschien is het wel het allermoeilijkst te verwoorden wat men verstaat onder hoogmoed. Iedereen probeert zich zo goed mogelijk voor te doen? Het is onderdeel van onze opvoeding, net zoals ons geleerd wordt respect te hebben voor onze naaste en zeker voor onze meerdere. Maar wat is respect en wie is onze meerdere? Is respect een gevoel van hoogachting jegens iemand anders? Dat zou betekenen dat men zichzelf de mindere voelt van de ander: een minderwaardigheidsgevoel dus. Waar ligt de grens en wie bepaalt die grens van waardig zijn? Tezelfdertijd wordt ons aangeleerd dat we leven in een wereld van gelijkwaardigheid voor iedereen. Is dat geen vreemde situatie?
Weet U wat waardigheid is?
Weet U waar minder- of meerderwaardigheidsgevoel vandaan komt?
Men zegt dat dat met zelfvertrouwen te maken heeft, maar wat is het dat men zichzelf denkt te kunnen vertrouwen?
Wat is vertrouwen?
Anderen vertrouwen we op hun woord, maar zelfvertrouwen is iets anders. Het heeft eerder iets te maken met jezelf zeker voelen. Maar kan men zich niet alleen zeker voelen als er niets onverwachts gebeurt? Het lijkt er haast op dat men zich zekerheden creëert door eer, status of aanzien. Dat zou betekenen dat macht en zelfvertrouwen zeer nauw met elkaar verbonden zijn. Maar dit druist dan direct in tegen iedere vorm van respect of naastenliefde. Mede gestuurd door medische ontrafelingen werd meer dan duidelijk dat bij iedere opvolgende generatie de chaos diep van binnen steeds groter wordt. Wat is chaos meer dan onevenwichtigheid? Wat is onevenwichtigheid meer dan onzekerheid?
Zou ons gevoel van zekerheid willen en/of zelfvertrouwen een pogen zijn om de chaos het hoofd te bieden? Voor mij is dit een open deur intrappen en is onze zelfverzekerdheid en/of zelfrespect, maar zeker ook eer, status en macht een overdekken van het tegendeel. Dit en niets meer is mijns inziens de hoogmoed voor de val waarover de Bijbel ons verhaalt.
Is hoogmoed hetzelfde als arrogantie?
Is zelfrespect of ingenomen zijn met zichzelf niet hetzelfde als arrogantie?
Hoe kan men zichzelf nu respecteren?
Maar wat is zelfingenomenheid meer dan dat men zich goed voelt, die men is?
Waar worden deze gevoelens van waardigheid of goed voelen aan gemeten?
Dat kan mijns inziens alleen aan anderen, want iedere waardebepaling is aan iets anders gerelateerd. Dat zou betekenen dat zelfrespect of zelfingenomenheid discriminatie inhoudt. Dat zou betekenen dat onze hele maatschappij geschoeid is op discriminatie.
Maar waarom maakten we dan een antidiscriminatie-wet? Waarom wordt een minderwaardigheidscomplex door psycheknijpers behandeld en meerderwaardigheid nooit? Is minderwaardigheid niet een eerste stap naar minderwaardig voelen jegens anderen, wat automatisch leidt tot respect voor de ander?
Wie is onze meerdere en wie bepaalt dit minder of meer zijn?
Is dat iemand die een hogere educatie heeft genoten dan jij zelf?
Wat verstaat men onder educatie?
Is dat je eigen maken van allerhande studies?
Wat is studeren meer dan het je eigen maken van kennis van anderen?
Hoe kan men nu respect verwerven met kennis van anderen?
Betekent zelfrespect of zelfingenomenheid niet dat men tevreden is met zichzelf?
Dat zou betekenen dat U alle onvrede die de wereld kleurt, buiten Uzelf plaatst en/of daar geen onderdeel van uitmaakt. Is zelfingenomenheid hetzelfde als zelfrealisatie en/of spirituele bevrijding? Wat is spirituele bevrijding of vrijheid? Betekent dat, dat men het wereldse tranendal vaarwel heeft gezegd en zich nog slechts bezig houdt met het hogere? Dan is men dus zeer hoog in gemoedstoestand gestegen en kan men nog slechts liefdevol glimlachen om de menselijke zoektocht naar vrede, met afdwingen van respect door middel van geestelijke en materiele wapens. Dan kan men nog slechts meewarig glimlachen om zogenaamde vredes-legers met tot op de tanden bewapende vredes-soldaten.
Ja! Dan kan men zelfs liefdevol zeggen dat het mens'dom' niet eerder de ware liefde zal vinden, voordat men het goed en kwaad als vooringenomenheid heeft losgelaten. Dan kan men respect opbrengen voor ieders mening in het weten dat die zoekende mens nog een lange "Sidhartische" weg te gaan heeft en/of nog iets uit te vechten heeft. En dan…Het is gewoon waar dat men in zo'n bevrijdende staat van beleven zich gevrijwaard weet van kommer en kwel, ziekte en oorlog. Dan is men die fase overstegen. Dan is men daarvan genezen, want al onze problemen komen immers voort uit ons denken in termen van goed of kwaad. Het is dan ook niet voor niets dat de volkswijsheid spreekt over 'denken is vijandsbeelden creëren'. Dan heeft men het stadium bereikt van iets wat men noemt de ware liefde voor het 'Zijn'.
Heeft dit stadium van zijn iets te maken met innerlijke wijsheid?
Het wordt er normaal wel aan gekoppeld.
Weet U wat wijsheid is?
Weet U waarom men spreekt van volkswijsheid en na studeren van 'kennis'?
Is kennis niet iets dat men oppervlakkig kent?
Waardeert men daarmee oppervlakkigheid met eer en status en minacht men daarom volkswijsheden. Is zelfrealisatie, wat vaak gekoppeld wordt met spiritueel Zijn en met innerlijke wijsheid daarmee een hogersoortige wijsheid dan volkswijsheid? Men doet dat wel voorkomen en het lijkt erop dat men dan bij leven vergoddelijkt is en men een ieder zijn kleinsmenselijkheid kan vergeven. Dat zou volgens zelfgerealiseerde spiritisten de hoogmoedigste liefde zijn die er is. Houdt men dit zelfbeeld lang genoeg vast, dan gaat men er zelf in geloven en denkt werkelijk dat men vanuit een andere wereld komt en hier geïncarneerd is om liefde op aarde te brengen.
Wat is aardse liefde meer dan geven in nederigheid en onbaatzuchtigheid. In het woord liefde zit het werkwoord believen of behagen.Daar komt het woord alstublieft vandaan en is een verbastaarding van "als het U belieft". In het Latijn is dit werkwoord placentar en in het Engels please. Hiervan is weer afgeleid het woord placenta, dat "ik behaag" betekent. In mijn lange zoektocht naar de mogelijke oorzaak van ons progressief lijden bleek het opeten van de placenta en/of de moederkoek essentieel te zijn voor een goed moederschap. Is het toevallig dat dit aplacentar daarmee "onbehagen" betekent? Behalve dat het nalaten ervan de vrouw deed vermannen, kon dit nalaten worden aangewezen als de basisoorzaak van een val in onbehagen. Dat is wat de Bijbel verhaalt als zijnde de zondeval. Als liefde en behagen een en dezelfde grootheid is, dan is de basis van ons lijden het verlies aan ware liefde. Anders gezegd, dan is de mensheid vervallen in liefdeloosheid en baatzuchtig.
Geven doen we alleen nog in minachting. Het is zoals wij altijd klaar staan met welgemeende adviezen naar anderen. Daar zijn we keien in, zelfs al hebben we er totaal niet voor gestudeerd. Men behoeft maar iets van zijn levenspijn te laten zien of men wordt overladen met duizenden adviezen. Dit noemt men liefde en respect voor de naaste, maar het is wel hoogmoedigheid dat men denkt te weten.
Wat is de 'nieuwe tijds' liefde - waarmee men denkt vrede op aarde te kunnen bereiken in 's mensens welbehagen'- daarmee meer dan een pure illusie of waanzien? We zijn in onbehagen gevallen en kunnen nog slechts echte liefde opbrengen voor onszelf. Een soort geestelijke of spirituele zelfbevrediging dus, welke vervolgens op de naaste wordt geprojecteerd. Al het andere is louter hebzuchtige liefde en zoals het ego nooit tevreden is met wat men heeft, zo dwingt men met prediking van die schijnliefde uit onbehagen slechts respect af en niets meer.
Het is louter emotie en/of een niet opgelost egocentrisch denkbeeld van goed of kwaad. Wat is respect of liefde afdwingen daarmee meer dan anderen willen beheersen? Is dit soort liefde niet het summum van iets inbeelden wat niet is en/of wishful thinking?
Is er wederom een verschil met zogenaamde spirituele vrijheid of zelfrealisatie? Is dit alles misschien onderdeel van een mateloze hoogmoed, die iedere eindfase van een cultuur tekent? Dan het absurde gevoel van vrijheid en dat terwijl we van alles en nog wat afhankelijk zijn geworden. Als het licht een dag uitvalt schreeuwen we al moord en brand.
Wat is vrijheid?
Waar is vrijheid?
De hele kosmos is een spel van materie, waarin ieder aspect van vrijheid ontbreekt. Alles is met alles verbonden en iedere verandering heeft zijn weerslag in dit zeer complexe systeem. Alles is daarin nederig onderdanig aan elkaar. Bedoelt men met spirituele vrijheid misschien louter dat men zeggen mag wat men denkt? De enige spiritus die de mens heeft, zijn zijn denkbeelden in termen van goed en kwaad en zo lang men de mens in zijn uniciteit heeft kunnen volgen is het een weerkerende zoektocht geweest naar iets dat "bevrijding" heet en/of vrijheid van die dwingende gedachten of denkbeelden. Tot nu toe is het effect hooguit averechts geweest. Men vond en vindt nog steeds pas rust nadat men de laatste adem heeft uitgeblazen en niet eerder. Dan pas is er sprake van rust en vrede. Daarom heten kerkhoven ook wel rust en vredehoven. Dan zijn de dwingende gedachten eindelijk verleden tijd. Dacht U werkelijk dat spiritualiteit beoefenen die denkbeelden als sneeuw voor de zon kan laten verbranden? Men kan ze hooguit even verstoppen of overdekken met een andere beeltenis, zoals men dit met hypnotherapie tracht te doen.
Kijkend in de evolutie van het denken, is de mens steeds meer verstrikt geraakt in zijn eigen denkbeelden van goed en kwaad en is de vrijheid en vrede steeds verder van ons af komen liggen. Is onze vermeende vrijheid van meningsuiting daarmee louter een verhalen over eigen denkbeelden? Ja, in dat opzicht is onze vermeende democratie werkelijk vrijheid. Iedereen mag zeggen wat hij denkt, maar doen wat men goeddunkt hoort daar zeker niet bij. Is dat niet uiterst vreemd? Zijn lichaam en geest niet onverbrekelijk met elkaar verbonden? Werd ons vroeger niet geleerd dat scheiding van beide de dood betekent? Dan is onze democratische vrijheid van louter het uiten van ons denkbeeld dus een ten dode gedoemd systeem. Is dat geen demonische en/of demoncratische gedachte?
Wat bedoelt men te zeggen met "spiritueel"?
Naar mijn bescheiden mening is spiritueel afgeleid van spiritus en/of levensvuur. En dat in een systeemdictatuur die de dood predikt met zijn scheiding van lichaam en geest? In de wereld wordt spiritueel zijn in een adem genoemd met esoterie en/of theosofie.
Het zijn allemaal prachtige woorden voor het ongrijpbare en/of het onbegrijpelijke. Dat zou betekenen dat hoe minder men weet, des te sneller men spiritueel beleeft. Het is louter een compensatie voor een minderwaardig zijn in een samenleving die slechts meerderwaardigheid honoreert. Is dit wederom onderdeel van de hoogmoed voor de val?
Men zegt wel dat men is wat men denkt. Medisch onderzoek kon dit slechts bevestigen. Het zijn de vele denkbeelden - overerft en zelf verworven - die iemands karakter vormen. Het bleken genetische vervormingen, die zonder dat wij dit beseffen onze levensloop geheel bepalen. Men is dus zijn eigen denkbeeld. Wij kunnen dan wel spreken over een vrije wil, maar dit is niets meer dan een samenraapsel van alle dwingende denkbeelden bij elkaar. Die maken ons ego en dat staat gelijk met het dwingende van "ik wil". Die dwingende denkbeelden maken tevens dat men de buitenwereld ziet, zoals men dit in zijn opgeslagen beelden kan waarnemen. Zo is men wat men als beeld heeft en zo beleeft men tevens de buitenwereld. Is dat geen griezelige gedachte? Want dat betekent dat iedereen een ander beeld heeft van de wereld. Maar dat betekent ook dat men die beelden kan veranderen door er andere beelden aan toe te voegen.
Ik noemde al hypnose, maar dit kan zelfs bij volle bewustzijn. Zo kan men nationalisme creëren door mensen via geboden en verboden in eenzelfde keurslijf te dwingen. Dit alles is wel bekend en op die basis werkt de volkspropaganda en reclame.
Zo bleek de weldenkende machtshebber in staat te zijn door middel van spelen met beelden ieders psyche te kunnen bespelen op veler terrein. Zo beleven velen dat democratie ons vrede heeft gebracht en dat wij trots moeten zijn op iets wat heet technologische RE-volutie.
Zo is de hedendaagse mens totaal beheerst door beelden, die hem van buiten af zijn ingegeven. Of we willen of niet iedereen is totaal gebrainwashed en beseft het zelf niet. Men beleeft het immers als zijnde eigen denkbeelden! Dan is er de al eerder genoemde zelfhypnose dat men goed is die men is. Als je dit maar lang genoeg tegen jezelf zegt wordt het een vast denkbeeld en kan men het niet anders meer beleven. Het menselijk denken?! Men zegt ervan dat het denken nooit tevreden is. Het wil altijd meer en beter. Voor deze imaginaire beeldvorming geldt hetzelfde.
Heeft U wel eens iemand horen zeggen dat hij de incarnatie is van de schillenboer op de hoek of van een bedelaar of moordenaar?
Hoe veel mensen ik mocht ontmoeten, die of Napoleon of Ramses II en zelfs Karel de Grote waren weet ik niet meer. Het sterft nu van Pleaden-mensen en andere Sterremensen. Onderwijl wil het menselijk denken alles begrijpen om daarna over alles te kunnen heersen en beheersen. Door zich met het ongrijpbare bezig te houden wordt men daarmee ongrijpbaar voor de beheersende wereld waarin men leeft. Dit betekent dat men met zo'n ongrijpbaar denkbeeld de wereld kan beheersen, want… men is werkelijk wat men denkt. Is dat geen bevrijdende gedachte in deze mateloze systeemdictatuur? Het is nog de enige vrijheid, die ons daarmee is gegund. Ook ik heb mij tijdelijk bewogen in deze wereld van het ongrijpbare en kan nog louter zeggen dat het meer weg heeft van egoterie en/of het IK ongrijpbaar maken, dan liefdevol respect voor het onbegrepen KI.
In de wereld van de esoterie wordt gesmeten met het begrip universele liefde. Wat is universele liefde meer dan liefde van het universum komende? Universeel is gelijkstaand met de Goddelijke Perfectie en spelen met universele liefde en spirituele vrijheid is zich meten aan het ongrijpbare. Als men daar louter een grappig spelletje mee speelde is het nog tot daar aan toe, maar men meent het in volle overtuiging. Het komt er zo open en eerlijk uit, dat men het nog haast zou geloven. Als dat alles geen hoogmoed is, weet ik het niet meer.
Mag ik U vragen?
Is alles niet zo groot zo klein.
Dat zou betekenen dat wij allen de Matrix zijn met ons leugenachtig en/of schijnheilig gedrag. Wie zonder erfzonden is werpe de eerste steen!
Siegfried Bok
Website www.wetenschap-eindtijd.com
