Atlantis is altijd a] een hele kwestie geweest voor zowel archeologen als ontdekkingsreizigers. Zoals we hebben gezien is de locatie van het verloren continent in het noordelijk deel van de Atiantische Oceaan zeer problematisch. Niet alleen strookt dit niet met de moderne theorieen over continentverschuiving, maar ook is het water hier vaak erg diep. Een meer voor de hand liggende locatie voor het gezonken eiland lijkt het Westindische gebied, waar met alleen veel eilanden liggen, maar de zee ook vrij ondiep is. Voor dit gebied kunnen we tenminste opperen dat het'zinken'van Atlantis in feite meer een 'stijging'van de zeespiegel was, veroorzaakt door het smelten van de ijskap toen de laatste iistijd rond 10.500 v.Chr. ten einde liep. De reden dat we nauwelijks - of helemaal geen - restanten aantreffen van deze beschaving in West-Indie is dat wat tegenwoordig eilanden zijn vroeger bergtoppen waren. De verioren steden van Atlantis moeten dicht bij de kust hebben gelegen en werden derhalve door het wassende water overspoeld. Wat ervan over is moet na 12.500 jaar bedekt zijn met een grote laag zand en modder. De readings van Cayce over Atlantis eindigden met met de verwoesting en zelfs niet met het verhaal van hoe enkele personen vluchtten naar Egypte en Yucat6n. Hij voorspelde dat Atlantis opnieuw zou stijgen. Dit proces zou volgens hem geleidelijk verlopen, te beginnen in 1968-1969. Op 28 juni 1940 verkondigde hii de volgende eigenaardige profetie:
... Een deel van de tempers [van Atlantis] wordt wellicht ontdekt onder het slijm van eeuwen zeewater - met ver van wat Bimini wordt genoemd, voor de kust van Florida.5 Toen hij in 1945 stierf, wist hij niet dat deze voorspelling uit zou komen. In 1968 werden nameli k inderdaad onder water vreemde ruines aangetroffen voor de kust van het Bimini-atol, precies in het gebied dat hij had voorspeld.Deze interessante archeologische vondst werd tijdens een duik voor de kust van Bimini gedaan door dr J. Manson Valentine. Op zo'n acht meter diepte ontdekte hij een range, rechte muur bestaande uit grote rechthoekige blokken. Deze ontdekking werd bevestigd door andere duikers en onmiddellijk ontspon er zich een discussie of dit wel of met een door de mens gebouwde structuur was. Het reusachtige formaat van de blokken (sommige zijn wel meer dan 4 meter lang) impliceert dat als ze niet natuurlijk zijn, degene die ze daar heeft geplaatst moet hebben kunnen beschikken over een zeer geavanceerde technologies
Wat Valentine ontdekte was vermoedelijk het restant van een waterkering tegen de stijgende zeespiegel. Dit ondersteunt de opvatting van Cayce dat Bimini deel uitmaakte van het oude eiland Poseidia. Kennelijk probeerden de eilandbewoners het stijgende water te keren met muren: grote dijken bestaande uit steenblokken. De ramp moet uiteindelijk hebben plaatsgevonden toen deze dijken de zee met langer konden weerstaan en Poseidia door het water werd verzwolgen. Aileen de hoogste bergtoppen bleven boven het water uitsteken, en de mensen die de ramp hadden overleefd moesten hun land verlaten.
De ontdekking van deze muur onder water is natuurlijk erg fascinerend, maar Cayce voorspelde iets wat nog veel opmerkelijker was: op een bepaald moment zou bij Bimini een geheime kamer worden ontdekt. Ook voorspelde hij dat er elders nog twee zulke kamers zouden worden gevonden: de ene bij de sfinx in Egypte en de ander te midden van de rufnes van litars tempel in Yucatdn. Geen van deze drie archieven is tot nu toe gevonden - of anders is er geen mciding van gemaakt - zodat we slechts kunnen speculeren over hun inhoud. Cayce hield echter vol dat de drie kamers gegevens zouden bevatten over de geschiedenis van Atlantis en de ondergang van dit rijk rond 10.500 v.Chr. Recent onderzoek naar de Egyptische sfinx doet vermoeden dat dit raadselachtige beeld meer dan 12.000 jaar oud is. Uit erosiepatronen hebben de auteur John Anthony West en zijn collega-geoloog dr Robert Schoch duidelijke bewijzen afgeleid voor de sterling dat de sfinx en de hierbij horende valleitempel moeten zijn gebouwd rond de tijd dat Egypte te kampen had met zware regenval. Ander geologisch onderzoe-k wijst uit dat dit ten minste rond 9000 v.Chr. moet hebben plaatsgevonden.6 Hun werk ondersteunt de bewijzen die Robert Bauval en ikzelf hebben uiteengezet in Het Orion mysteries Hierin laten we zien dat de Fgyptenaren zelf beweerden dat hun koninkrijk werd gesticht in een ver verleden, een tijdperk dat ze Tep Zepi noemden: de Eerste Tijd. Dit beschouwden ze als een gouden eeuw, een periode waarin de goden onder de mensen verkeerden. Met behulp van het computerprogramma Skyglobe reconstrueerde Bauval de sterrenhemel zoals die er rond 10.450 v.Chr. moet hebben uitgezien. Hij ontdekte dat het sterrenbeeld Orion zich toen op het laagste punt van zijn cyclus bevond.7 Ook gold voor die periode dat de positie van Orion het best overeenkwam met die van de piramiden van de necropolis van Memphis (het hoofdthema van Het Orion mysterie). Hii concludeerde dat Tep Zepi moest corresponderen met het begin van wat we vanaf dat moment het Orion-tijdpcrk noemden.
Als we terugkeren naar de jaartallen in de Latijnse codex uit het Vaticaan en het begin van de vierde periode op 3114 v.Chr. stelien, dan eindigde de eerste periode van de Maya's en de Azteken (Matlactili) 8091 jaar eerder, in 1 1.205 v.Chr. Het is veelbetekenend dat dit tijdperk eindigde met een grote overstroming (Apachiohualiztli) veroorzaakt door de godin Chalchiuhtlicue, de echtgenote van Tialoc. De helderziende uiteenzettingen van Cayce over de verwoesting van Atlantis laten zien dat deze overstroming een geleidelijk karakter had en zich uitstrekte overvele ceuwen. Na de eerste fase van de overstroming bleven vele heuvelachtige gebieden van het voormalige continent Atlantis als eilanden boven het water uitsteken. Later verdwenen ook deze grotendeels onder water. Het jaartal 10.500 v.Chr. markeert het einde van dit proces. In grote lijnen komen de verhalen over een wereldwijde overstroming die we aantreffen bij Plato (ca. 9500 v.Chr.), Cayce (voor 10.500 v.Chr.) en in de Latijnse codex uit het Vaticaan (I 1.205 v.Chr.) met elkaar overeen. Zeer waarschijnlijk is dit derhalve inderdaad het tijdperk waarin de Atiantiden naar Egypte en Yucatgn emigreerden.
De archieven van Cayce bevatten nog meer informatie over de migratie van de priester Iltar naar YucatAn. In een van zijn readings vertelde hii een client dat deze tijdens een vorig leven had geleefd'...in een Atiantisch land tijdens een exodus voorafgaand aan cen uiteindelijke vernietiging... naar Midden-Amerika was gereisd, waar thans een paar van de tempers worden ontdekt [ 1 935].,8
In deze context is het opmerkelijk dat dr Thomas Gann zijn eerste opgravingen van de ru i . nes van de stad Lubaantun pas elf jaar eerder deed, in 1924. De koppen in The Illustrated London News noemden Lubaantun 'Een verloren stad van de oudste beschaving in Amerika'. Drie jaar later ontdekte Mitchell-Hedges - avonturier, theosoof en lid van het Mayacomit6 van het British Museum - op dezelfde plaats de kristallen schedel. Lubaantun was evenwel waarschijnlijk met de stad die Cayce bedoelde toen hij het had over'tempels die thans worden ontdekt.'Op Io februari 1935, minder dan drie maanden voordat hij de bovenstaande reading zou geven, verscheen een artikel van Mitchell-Hedges in de New York American. Hierin werd de ontdekking beschreven van de restanten van een verloren beschaving op de Islas de la Bahfa voor de kust van Honduras. De kop boven het artikel luidde Atlantis was geen mytbe, maar de wieg van bet Amerikaanse ras. Waarschijnlijk heeft Cayce dit artikel gelezen en was hij gefascineerd door de ontdekkingen. In dit geval moeten we misschien voor de kust van Honduras zoeken naar de verloren tempel van Iltar.
Naarmate het rampjaar 2012 dichterbij komt, het jaar dat volgens de oude Maya's het einde van de laatste periode markeert, kunnen we de toekomst van onze aarde slechts met zorg tegemoet zien. Het begin van de laatste Mayaperiode was de Geboorte van Venus (de Quetzalcoati-ster) op 12 augustus 3114 v.Chr. Op de laatste dag van onze periode, 22 december 2012, zijn de kosmische relaties tussen Venus, de zon, de Plejaden en Orion wederom duidelijk zichtbaar. Want net zoals Venus in 3114 v.Chr. werd'geboren', waarbij haar opkomst vlak voor de ochtendschemering werd aangekondigd door de Plejaden op de meridiaan, zo zal ze in 2012'sterven'. Het programme Skyglobe laat zien dat Venus onder de westelijke horizon zal verdwijnen vlak voordat de zon op 22 december 2012 ondergaati en tegelijkertijd komen de Plejaden op aan de oostelijk horizon. Op het moment dat de zon werkelijk ondergaat, komt Orion op, een gebetirtenis die we]licht het begin van een nieuwe precessionele cyclus aangeeft en op symbolische wijze een nieuw wereldtijdperk baart. We kunnen slechts raden naar wat dit voor gevolgen zal hebben voor het leven op aarde, maar mogelijk heeft het te maken met het verioren continent.
Edgar Cayce voorspelde met alleen dat Atlantis opnieuw omhoog zou komen, maar ook dat er tegen het einde van het millennium nog andere belangrijke 'veranderingen op aarde'zouden plaatsvinden. Net als Maurice Cotterell geloofde hij dat een omkering van de magnetische polen zou leiden tot een grootschalige ontwrichting. Die is waarschijnlijk grotendeels cyclisch van aard, omdat er in de geschiedenis van de aarde meerdere malen topografische veranderingen en verschuivingen hebben plaatsgevonden. De wereld is echter nog nooit zo dichtbevolkt geweest en als zijn voorspellingen uitkomen, wordt het de grootste ramp die de mensheid ooit heeft gekend. Hij voorspelt dat grote delen langs de oost- en westkust van Amerika net als Atlantis onder de golven van de oprukkende zee zullen verdwijnen. Tegelijkertijd zal het klimaat van Europa, een continent dat te kampen zal krijgen met vergelijkbare overstromingen van de kustgebieden, bijna onmiddellijk veel kouder worden, mogelijkerwijs doordat de stijging van het oude continent Atlantis de golfstroom zal verstoren en de 'centrate verwarming' van Europa zal blokkeren. De ompoling zal volgens Cayce leiden tot klimaatverschuivingen waarbij poolgebieden en tropische streken een meer gematigd klimaat zullen krijgen. Al deze voorspellingen komen overeen met de Mayaprofetie dat het huidige wereldtijdperk rond dezelfde tijd ten einde loopt: het jaar 2012. Wat Cayce niet zei, was waaruit het mechanisme voor dergelijke veranderingen zou bestaan. Met de nieuwe zonneviekkentheo-
rieen van Cotterell hebben we eindelijk een relatie tussen oorzaak en gevoig. Het is het magnetische veld van de zon dat leidt tot een ompoling van het aardmagnetisch veld en de hiermee gepaard gaande rampen. Hoe we met deze kennis om zullen gaan, valt nog te bezien, maar we kunnen niet zeggen dat we met zijn gewaarschuwd.
Het moderne Mexico is in vele opzichten een microkosmos van de hedendaagse wereld. Het belichaamt alle zorgen die we kennen om de overbevolking, de vernietiging van het tropisch regenwoud, vervuiling, klimaatverandering, politieke corruptie en uitbuiting. Hoewel ze dus met grote problemen te kampen hebben, zijn de Mexicanen een vindingrijk en vrolijk volk. Bovendien zijn ze zeer religieus, met zozeer op Azteekse alswel op katholieke wijze. Door de relatief recente cultus van de Maagd van Guadalupe bezitten ze een sterk gevoel van verbondenheid met het goddelijke. Hoewel er een wonder voor nodig is om Mexico veilig het volgende millennium binnen te loodsen, lijkt het gezien de overtuiging waarmee de Mexicanen geloven toch niet geheel onmogelijk. Dit opmerkelijke land dat zo'n indruk maakte op Careri, Brasseur de Bourbourg, Humboldt, Stephens, Catherwood, Le Plongeon en honderden andere reizigers zal op een of ande-
re manier blijven bestaan en waarschijnlijk een toevluchtsoord worden voor immi'granten die hun veranderende wereld ontviuchten. In het nieuwe tijdperk dat gaat komen, zou Mexico met zijn lange geschiedenis van tolerantie en culturele kruisbestuiving wel eens een belangrijke rol kunnen spelen.
