Roeien Nederland vier keer vierde op olympische nummers
‘Wat China doet is waanzin’
Trainen tot je immuunsysteem zo’n opdonder krijgt, dat je gezicht half verlamd raakt. Dat is wat de Nederlandse roeicoach Diederik de Boorder zag, toen hij in China werkte aan de voorbereidingen op de Spelen.
Wat de Chinezen doen, is waanzin, daar zijn de Nederlandse roeiers het tijdens de wereldbekerwedstrijd in München allemaal over eens. Er is één Nederlander die het écht kan weten: roeicoach Diederik de Boorder. De Nederlandse topcoach, die destijds in Nederland de ‘Meiden Acht’ coachte, vertrok in 2005 voor krap een jaar naar China om te helpen met de voorbereidingen op de Olympische Spelen van Peking in 2008.
De Nederlander wist niet wat hij zag. ‘Ik woonde daar tien maanden lang met mijn vrouw in the middle of fucking nowhere’, vertelt De Boorder. ‘Ik was een paar weken daarvoor getrouwd, dus het was een soort honeymoon die totaal uit de hand liep. Het was daar dusdanig Spartaans, dat ik dacht ik doe het een jaar want het is een levenservaring die je nooit meer vergeet. Als je dat daar in de buurt van Tibet overleeft, heb je zeker een goed huwelijk.’
De 39-jarige De Boorder kan er anno 2008 wel om lachen, maar wat hij meemaakte als hoofdcoach in de Chinese provincie Henan (95 miljoen inwoners) liegt er niet om. ‘Ik was de roeiers aan het taperen. Dat is een tactiek waarbij je de trainingsbelasting drastisch verlaagt, om beter in vorm te raken. Toch belandden mijn roeiers in het ziekenhuis, of kregen ze de ziekte van Bell. Die krijg je als je immuunsysteem zo’n opdonder heeft gehad, dat je gezicht half verlamd raakt.’
De Boorder, thans bondscoach van de Nederlandse junioren, snapte er niets van. ‘Het kon niet waar zijn dat mensen zo overtraind raakten van mijn programma. Tot ik, toen ik ging winkelen, ineens op het meer mijn eigen boten zag rammen met de assistent-coaches erbij. Ik vroeg ze waarom doen jullie dat, en het enige wat ze zeiden, was dat ze het schema verkeerd hadden begrepen. Yeah right. Dat gebeurde niet alleen bij mij, maar bij iedereen. De grootste frustratie van alle buitenlandse coaches waren de trainingsschema’s. De schema’s die wij onze sporters opleggen, geloven ze niet.’
Volgens de Nederlandse roeicoach waren er in China zoveel roeiers dat als mensen ziek werden, er binnen twee weken weer nieuwe roeiers voor zijn neus stonden. Bij zijn komst naar China, kwam De Boorder erachter dat er eigenlijk nooit echt één Chinees roeiteam had bestaan. Het was altijd het beste team uit een provincie, dat voor China uitkwam. ‘Direct na de Olympische Spelen in 2004 in Athene hebben de Chinezen gezegd, ‘wij gaan ervoor zorgen dat wij de allerbeste roeiers samen de boot in krijgen voor de Spelen in Peking.’
De Chinezen organiseerden daarvoor de zogenoemde China Games, niet alleen voor roeiers, maar voor alle sporters. ‘Alle provincies streden daar tegen elkaar en als je bij de beste acht zat, dan had je per definitie een plek in de olympische selectie’, vervolgt De Boorder. ‘De hele selectie werd gestationeerd in Hangzhou. Daar hebben de Chinezen een waanzinnig groot roeicentrum gebouwd, met roeibanen in alle windrichtingen. Geld is geen enkel probleem daar. Nu is China booming en wordt er gezegd dat het komt door doping. Maar dat is onzin, het komt gewoon doordat ze voor het eerst de allerbeste roeiers bij elkaar hebben. Alleen de allersterksten overleven die trainingsschema’s. Alleen ik betwijfel of ze de stress onder controle houden.’
Dat de Chinese aanpak vruchten afwerpt, bleek dit pinksterweekeinde bij de wereldbekerwedstrijd in München. Op olympische afstanden nam China in totaal zeven medailles mee naar huis. Nederland moest genoegen nemen met vier keer een vierde plaats. Van de zeven plakken, behaalden de Chinezen drie keer goud. ‘En dat is het enige wat in China telt’, betoogt De Boorder.
‘In Nederland ben je een hele bink met een zilveren plak, maar in China ben je niks. Zilver is even slecht als de tiende plaats. Wij wonnen op de Spelen zilver en brons met de Holland Achten, we sprongen in het water van vreugde. De Chinezen stonden langs de kant en dachten wat zijn dat voor rare mensen, die gaan een zilveren plak vieren.’
Ook in München kan het contrast met de Nederlandse selectie bijna niet groter. De Chinese vrouwen zijn stuk voor stuk groot en potig. Waar in Nederland de meeste roeiers afkomstig zijn uit het studentenroeien, zocht de Chinese roeibond stad en land af naar de mens met de ideale maat voor een plak op de Spelen in Peking. Met een ergometer in de achterbak, trokken de Chinezen langs de (rijst-)velden. ‘Je denkt misschien die Chinese vrouwtjes zijn klein, maar ze hebben ook reuzen’, zegt roeier Olivier Siegelaar uit de dubbel twee, die wegens een blessure aan zijn rug de wedstrijd moest staken. ‘Volgens mij hebben de Chinezen van elk type mens genoeg.’ Dat zou best eens kunnen, gezien de Chinese populatie van ruim 1,3 miljard. ‘Ik vind vooral die potige Chinese vrouwen eng!’ ‘Je denkt misschien de Chinezen zijn klein, maar ze hebben ook reuzen. Ik vind vooral die potige Chinese vrouwen eng!’
